എന്‍.എസ്.എസ് ന്റെ ഏത് ക്യാമ്പിലും വളണ്ടിയര്‍മാര്‍ക്ക് പരിക്ക് പറ്റുന്നത് സര്‍വ്വ സാധാരണമാണ്. അതിനാല്‍ തന്നെ എല്ലാ ക്യാമ്പുകളിലും ഒരു ഫസ്റ്റ് എ‌യിഡ് ബോക്സ് ഞാന്‍ കരുതാറുണ്ട്. ഓരോ ദിവസവും അതിന് ചുമതലപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടൂള്ള ഒരു കമ്മിറ്റിയും ഉണ്ടാകും.ആര്‍ക്കെങ്കിലും ഒരു മുറിവ് പറ്റിയാല്‍ അതിന് പ്രഥമ ശുശ്രൂഷ നല്‍കാന്‍ ആവശ്യമായ സാധനങ്ങള്‍ ആ പെട്ടിയില്‍ ഉണ്ട് എന്ന് ഉറപ്പു വരുത്തേണ്ടത് ആ കമ്മിറ്റിയുടെ തലവന്റെ ഉത്തരവാദിത്വം കൂടിയാണ്.
ഞങ്ങളുടെ ഈ വര്‍ഷത്തെ സപ്തദിനക്യാമ്പ് സര്‍ക്കാര്‍ ആശുപത്രിയില്‍ തന്നെയായിരുന്നു. അത്യാവശ്യം പ്രഥമ ശുശ്രൂഷയും ശേഷമുള്ള ചികിത്സയും എല്ലാം സൌജന്യമായും മുന്‍‌ഗണനയോട് കൂടിയും കിട്ടും എങ്കിലും ക്യാമ്പിന്റെ നിയമ പ്രകാരമുള്ള ഫസ്റ്റ് എ‌യിഡ് കമ്മിറ്റി ഞങ്ങള്‍ ഒഴിവാക്കിയില്ല.കാരണം, പരിക്ക് പറ്റാന്‍ ഏറെ സാധ്യതയുള്ള അടുക്കള ഹോസ്പിറ്റലില്‍ നിന്നും ദൂരെയായിരുന്നു. മാത്രമല്ല വളണ്ടിയര്‍മാര്‍ ഏര്‍പ്പെട്ടിരിക്കുന്നതും പരിക്കിന് സാധ്യതയുള്ള പണികളില്‍ ആയിരുന്നു.
അന്ന് വളണ്ടിയര്‍ സെക്രട്ടറി കൂടിയായ സംഗീതയും മറ്റൊരാളും ആയിരുന്നു ഫസ്റ്റ് എ‌യിഡ് കമ്മിറ്റി അംഗങ്ങള്‍. പതിവ് പോലെ അടുക്കളയില്‍ നിന്ന് ആദ്യത്തെ കൈ മുറിയല്‍ റിപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്തു. കയ്യിലുള്ള പഞ്ഞി കൊണ്ട് മുറിവ് നന്നായി തുടച്ച് വൃത്തിയാക്കി.പിന്നെ ചെറിയ ബാന്റ് എയിഡില്‍ അത് ഒതുക്കി. അപ്പോഴേക്കും ആശുപത്രിയിലെ വര്‍ക്കിനിടക്ക് ആരോ തലചുറ്റി വീണതായി വിവരം കിട്ടി. മറ്റുള്ളവര്‍ ആവശ്യമായ കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യുമെങ്കിലും കമ്മിറ്റി അംഗങ്ങള്‍ ‘സംഭവ സ്ഥലത്ത്’ എത്തിയിരിക്കണം എന്നത് ക്യാമ്പിന്റെ അലിഖിത നിയമങ്ങളില്‍ പെട്ട ഒന്നാണ്. അതിനാല്‍ സംഗീതയും കൂട്ടുകാരിയും ആവുന്നത്ര സ്പീഡില്‍ സ്പോട്ടിലേക്കോടി.പക്ഷെ കമ്മിറ്റി എത്തുമ്പോഴേക്കും വീണ ആളെ കാഷ്വാലിറ്റിയില്‍ പ്രവേശിപ്പിച്ചിരുന്നു.
കാഷ്വാലിറ്റിയില്‍ പോയി ‘രോഗി’യെക്കണ്ട് അല്പ നേരം വിശ്രമിക്കാനായി ഇരുന്നപ്പോഴാണ് ആശുപത്രിയുടെ തന്നെ മറ്റൊരു ഭാഗത്ത് നിന്ന് ആരുടെയോ കൈക്ക് മുറിവ് പറ്റിയ വിവരം കിട്ടിയത്.കമ്മിറ്റി അംഗങ്ങള്‍ ഉടന്‍ അങ്ങോട്ടോടി. രക്തം അല്പം കൂടുതലായി പുറത്തേക്ക് വന്നതിനാല്‍ കയ്യിലുള്ള പഞ്ഞിയും മുറി കെട്ടുന്ന തുണിയും അതോടെ തീര്‍ന്നു. ഇനി ഇന്നത്തേക്ക് ആര്‍ക്കും ഒന്നും പറ്റല്ലേ എന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനയോടെ സംഗീതയും കൂട്ടുകാരിയും ബാക്കി മരുന്നുകളും കൊണ്ട് റോന്ത് ചുറ്റിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
പക്ഷെ സമാധാനം അധിക നേരം നീണ്ടു നിന്നില്ല.സ്കൂളില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ച് കൊണ്ടിരുന്ന താല്‍കാലിക വര്‍ക്‍ഷോപ്പിലേക്ക് അത്യാവശ്യമായി പഞ്ഞി ആവശ്യമുള്ളതായി വിവരം ലഭിച്ചു. വര്‍ക്ക്‍ഷോപ്പിനകത്ത് ചെയ്യുന്ന പണികള്‍ ഇത്തിരി കടുപ്പമുള്ളതായതിനാല്‍ പരിക്കും കടുപ്പമേറിയതായിരിക്കും എന്ന് സംഗീത കണക്ക് കൂട്ടി. പഞ്ഞി തപ്പിക്കൊണ്ട് സംഗീത വേഗം തൊട്ടടുത്ത നഴ്സിംഗ് റൂമിലേക്ക് ഓടിക്കയറി.
“എന്താ ....എന്തുപറ്റി?“ ഓടിക്കിതച്ച് വന്ന സംഗീതയോട് ഡ്യൂട്ടി നഴ്സ് ചോദിച്ചു.
“ഞങ്ങളുടെ കൂടെയുള്ള ഒരു പയ്യന്....” കിതപ്പ് കാരണം സംഗീതക്ക് മുഴുവനാക്കാന്‍ സാധിച്ചില്ല.
“പയ്യന് എന്തുപറ്റി ?”
“എന്തോ പറ്റി സ്കൂളില്‍ കിടപ്പുണ്ട്....അത്യാവശ്യമായി കുറച്ച് പഞ്ഞി വേണം....” സംഗീത മുഴുവനാക്കി.
“അയ്യോ...ഇവിടെ ദാ ഇപ്പോ കഴിഞ്ഞു...”
“ഇനി എവിടെന്നാ ഉറപ്പായും കിട്ട്വാ?” സംഗീത ചോദിച്ചു.
“മോള് വേഗം കാഷ്വാലിറ്റിയിലേക്ക് ചെല്ലൂ...അവിടെ എന്തായാലും ഉണ്ടാകും...”
സംഗീത വീണ്ടും കാഷ്വാലിറ്റി ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടി. പിന്നാലെ സഹ വളണ്ടിയറും. വലിയൊരു കെട്ട് പഞ്ഞി തന്നെ കാഷ്വാലിറ്റിയില്‍ നിന്നും അവര്‍ നല്‍കി. അതും കൊണ്ട് സംഗീതയും കൂട്ടുകാരിയും സ്കൂള്‍ ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടി.
“എവിടെ..? എവിടെ പരിക്ക് പറ്റിയ അഖില്‍?” സ്കൂളില്‍ എത്തി ആദ്യം കണ്ട ആളോട് സംഗീത ചോദിച്ചു.
“അറിയില്ല.....” മറുപടി മുഴുവനാകുന്നതിന് മുമ്പ് സംഗീത വര്‍ക്ക്‍ഷോപ്പിലേക്ക് ഓടി.
“പഞ്ഞി തീര്‍ന്നത് കാരണമാ എത്താന്‍ വൈകിയത്.... അഖില്‍ എവിടെ?...“ ക്ഷമാപണത്തോടെ സംഗീത ചോദിച്ചു.
“ഇതെന്തിനാ ഇത്ര അധികം പഞ്ഞി...?” മുറിയുടെ ഒരു മൂലയില്‍ ഇരുന്ന അഖില്‍ ചോദിച്ചു.
“നീ അല്ലേ എന്തിനോ പഞ്ഞി ചോദിച്ച് വിളിച്ചത്...എന്നിട്ട്?”
“അത് ആ മൈക്രോസ്കോപ്പിന്റെ ലെന്‍സ് തുടക്കാനായിരുന്നു...അത് ഞങ്ങള്‍ തുണി കൊണ്ട് തുടച്ചു...”
“പ്ധിം!!” ഉത്തരം കേട്ട് അതുവരെ ഓടി ഓടിത്തളര്‍ന്ന സംഗീത നിലം‌പൊത്തി.
ഞങ്ങളുടെ ഈ വര്‍ഷത്തെ സപ്തദിനക്യാമ്പ് സര്‍ക്കാര്‍ ആശുപത്രിയില്‍ തന്നെയായിരുന്നു. അത്യാവശ്യം പ്രഥമ ശുശ്രൂഷയും ശേഷമുള്ള ചികിത്സയും എല്ലാം സൌജന്യമായും മുന്‍‌ഗണനയോട് കൂടിയും കിട്ടും എങ്കിലും ക്യാമ്പിന്റെ നിയമ പ്രകാരമുള്ള ഫസ്റ്റ് എ‌യിഡ് കമ്മിറ്റി ഞങ്ങള്‍ ഒഴിവാക്കിയില്ല.കാരണം, പരിക്ക് പറ്റാന്‍ ഏറെ സാധ്യതയുള്ള അടുക്കള ഹോസ്പിറ്റലില്‍ നിന്നും ദൂരെയായിരുന്നു. മാത്രമല്ല വളണ്ടിയര്‍മാര്‍ ഏര്‍പ്പെട്ടിരിക്കുന്നതും പരിക്കിന് സാധ്യതയുള്ള പണികളില്‍ ആയിരുന്നു.
അന്ന് വളണ്ടിയര്‍ സെക്രട്ടറി കൂടിയായ സംഗീതയും മറ്റൊരാളും ആയിരുന്നു ഫസ്റ്റ് എ‌യിഡ് കമ്മിറ്റി അംഗങ്ങള്‍. പതിവ് പോലെ അടുക്കളയില്‍ നിന്ന് ആദ്യത്തെ കൈ മുറിയല്‍ റിപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്തു. കയ്യിലുള്ള പഞ്ഞി കൊണ്ട് മുറിവ് നന്നായി തുടച്ച് വൃത്തിയാക്കി.പിന്നെ ചെറിയ ബാന്റ് എയിഡില്‍ അത് ഒതുക്കി. അപ്പോഴേക്കും ആശുപത്രിയിലെ വര്‍ക്കിനിടക്ക് ആരോ തലചുറ്റി വീണതായി വിവരം കിട്ടി. മറ്റുള്ളവര്‍ ആവശ്യമായ കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യുമെങ്കിലും കമ്മിറ്റി അംഗങ്ങള്‍ ‘സംഭവ സ്ഥലത്ത്’ എത്തിയിരിക്കണം എന്നത് ക്യാമ്പിന്റെ അലിഖിത നിയമങ്ങളില്‍ പെട്ട ഒന്നാണ്. അതിനാല്‍ സംഗീതയും കൂട്ടുകാരിയും ആവുന്നത്ര സ്പീഡില്‍ സ്പോട്ടിലേക്കോടി.പക്ഷെ കമ്മിറ്റി എത്തുമ്പോഴേക്കും വീണ ആളെ കാഷ്വാലിറ്റിയില്‍ പ്രവേശിപ്പിച്ചിരുന്നു.
കാഷ്വാലിറ്റിയില്‍ പോയി ‘രോഗി’യെക്കണ്ട് അല്പ നേരം വിശ്രമിക്കാനായി ഇരുന്നപ്പോഴാണ് ആശുപത്രിയുടെ തന്നെ മറ്റൊരു ഭാഗത്ത് നിന്ന് ആരുടെയോ കൈക്ക് മുറിവ് പറ്റിയ വിവരം കിട്ടിയത്.കമ്മിറ്റി അംഗങ്ങള്‍ ഉടന്‍ അങ്ങോട്ടോടി. രക്തം അല്പം കൂടുതലായി പുറത്തേക്ക് വന്നതിനാല്‍ കയ്യിലുള്ള പഞ്ഞിയും മുറി കെട്ടുന്ന തുണിയും അതോടെ തീര്‍ന്നു. ഇനി ഇന്നത്തേക്ക് ആര്‍ക്കും ഒന്നും പറ്റല്ലേ എന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനയോടെ സംഗീതയും കൂട്ടുകാരിയും ബാക്കി മരുന്നുകളും കൊണ്ട് റോന്ത് ചുറ്റിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
പക്ഷെ സമാധാനം അധിക നേരം നീണ്ടു നിന്നില്ല.സ്കൂളില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ച് കൊണ്ടിരുന്ന താല്‍കാലിക വര്‍ക്‍ഷോപ്പിലേക്ക് അത്യാവശ്യമായി പഞ്ഞി ആവശ്യമുള്ളതായി വിവരം ലഭിച്ചു. വര്‍ക്ക്‍ഷോപ്പിനകത്ത് ചെയ്യുന്ന പണികള്‍ ഇത്തിരി കടുപ്പമുള്ളതായതിനാല്‍ പരിക്കും കടുപ്പമേറിയതായിരിക്കും എന്ന് സംഗീത കണക്ക് കൂട്ടി. പഞ്ഞി തപ്പിക്കൊണ്ട് സംഗീത വേഗം തൊട്ടടുത്ത നഴ്സിംഗ് റൂമിലേക്ക് ഓടിക്കയറി.
“എന്താ ....എന്തുപറ്റി?“ ഓടിക്കിതച്ച് വന്ന സംഗീതയോട് ഡ്യൂട്ടി നഴ്സ് ചോദിച്ചു.
“ഞങ്ങളുടെ കൂടെയുള്ള ഒരു പയ്യന്....” കിതപ്പ് കാരണം സംഗീതക്ക് മുഴുവനാക്കാന്‍ സാധിച്ചില്ല.
“പയ്യന് എന്തുപറ്റി ?”
“എന്തോ പറ്റി സ്കൂളില്‍ കിടപ്പുണ്ട്....അത്യാവശ്യമായി കുറച്ച് പഞ്ഞി വേണം....” സംഗീത മുഴുവനാക്കി.
“അയ്യോ...ഇവിടെ ദാ ഇപ്പോ കഴിഞ്ഞു...”
“ഇനി എവിടെന്നാ ഉറപ്പായും കിട്ട്വാ?” സംഗീത ചോദിച്ചു.
“മോള് വേഗം കാഷ്വാലിറ്റിയിലേക്ക് ചെല്ലൂ...അവിടെ എന്തായാലും ഉണ്ടാകും...”
സംഗീത വീണ്ടും കാഷ്വാലിറ്റി ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടി. പിന്നാലെ സഹ വളണ്ടിയറും. വലിയൊരു കെട്ട് പഞ്ഞി തന്നെ കാഷ്വാലിറ്റിയില്‍ നിന്നും അവര്‍ നല്‍കി. അതും കൊണ്ട് സംഗീതയും കൂട്ടുകാരിയും സ്കൂള്‍ ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടി.
“എവിടെ..? എവിടെ പരിക്ക് പറ്റിയ അഖില്‍?” സ്കൂളില്‍ എത്തി ആദ്യം കണ്ട ആളോട് സംഗീത ചോദിച്ചു.
“അറിയില്ല.....” മറുപടി മുഴുവനാകുന്നതിന് മുമ്പ് സംഗീത വര്‍ക്ക്‍ഷോപ്പിലേക്ക് ഓടി.
“പഞ്ഞി തീര്‍ന്നത് കാരണമാ എത്താന്‍ വൈകിയത്.... അഖില്‍ എവിടെ?...“ ക്ഷമാപണത്തോടെ സംഗീത ചോദിച്ചു.
“ഇതെന്തിനാ ഇത്ര അധികം പഞ്ഞി...?” മുറിയുടെ ഒരു മൂലയില്‍ ഇരുന്ന അഖില്‍ ചോദിച്ചു.
“നീ അല്ലേ എന്തിനോ പഞ്ഞി ചോദിച്ച് വിളിച്ചത്...എന്നിട്ട്?”
“അത് ആ മൈക്രോസ്കോപ്പിന്റെ ലെന്‍സ് തുടക്കാനായിരുന്നു...അത് ഞങ്ങള്‍ തുണി കൊണ്ട് തുടച്ചു...”
“പ്ധിം!!” ഉത്തരം കേട്ട് അതുവരെ ഓടി ഓടിത്തളര്‍ന്ന സംഗീത നിലം‌പൊത്തി.
സംഗീത വീണ്ടും കാഷ്വാലിറ്റി ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടി. പിന്നാലെ സഹ വളണ്ടിയറും.
ReplyDeleteന്നാലും അഖിലേ... ഉത്തരവാദിത്തമുള്ള കുട്ടിയാണ് സംഗീത!
ReplyDeleteMubi...സംഗീത അതിന് ശേഷം കോളേജ് ട്രാന്‍സ്ഫര്‍ വാങ്ങിപ്പോയി!
ReplyDeleteഇതാണ്‌ മൂത്തോര്‍ പാറേണത്..കാളപെറ്റെന്നു കേട്ടാല്‍....
ReplyDeleteആശംസകള്‍ മാഷേ
തങ്കപ്പേട്ടാ...പാവം സംഗീത.
ReplyDelete