ബല്ലാത്തൊരു കെണി

 "ഹൗ.... ഇത് ബെല്ലാത്തൊരു കെണി തെന്നെ..."  ഉച്ചത്തിലുള്ള എന്റെ ആത്മഗതം കേട്ട് ഭാര്യ ഓടി എത്തി.

"ഏത് കെണിയുടെ കാര്യമാ നിങ്ങളീ പറയുന്നത്..." ഇന്നേ വരെ വീട്ടിൽ ഒരു എലിക്കെണി പോലും വാങ്ങാത്തതിനാൽ അവൾ ആകാംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു.

"ദാ.. ഈ കെണി തെന്നെ .." ഇരുന്നിടത്ത് നിന്ന് അനങ്ങാതെ ഞാൻ പറഞ്ഞു.

"ഇത് കെണിയല്ല, കോണി ആണ് മനുഷ്യാ..." മൂലയിൽ ചാരിവച്ച ഏണി ചൂണ്ടി അവൾ പറഞ്ഞു.

"ഏയ്... ഇത് ബെല്ലാത്തൊരു കെണി തെന്നെ..."  ഞാൻ വീണ്ടും പറഞ്ഞു.

"എവിടെ ? ഏത് കെണി?" അരിശം മൂത്ത് ഭാര്യയുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നു.

"ഇതാ... ഞാനീ ഇരിക്കുന്ന ബാൽക്കെണി ....!!" ഭാര്യയുടെ മുഖത്ത് ഒരു ഇഞ്ചി കടിച്ച രസം വിരിയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു.

"അതെന്താ...? വീടുണ്ടാക്കീട്ട് പതിമൂന്ന് വർഷം കഴിഞ്ഞു.ഇപ്പഴാണോ ഈ കെണിയിൽ വീണത്?" കടിച്ച ഇഞ്ചിയുടെ നീരിറങ്ങുന്നത് അവളുടെ ചോദ്യത്തിൽ നിന്ന് ഞാനറിഞ്ഞു.

" അയിന് , ഞാനല്ല കെണിയിൽ വീണത്...."

"പിന്നെ...??" മറ്റാരെയും അവിടെ കാണാത്തതിനാൽ അവൾ ചോദിച്ചു.

"നമ്മളെ മാവ്... മുറ്റത്തെ മൂവാണ്ടൻ മാവ് ... " ഞാൻ പറഞ്ഞു.

"പണ്ടൊക്കെ എമ്പത് കഴിഞ്ഞാലായിരുന്നു അത്തും പുത്തും..... ഡിജിറ്റൽ യുഗത്തിൽ അമ്പത് കഴിയുമ്പഴേ അത്തും പുത്തും ആകും എന്ന് ഇപ്പോൾ മനസ്സിലായി " എനിക്കിട്ടൊന്ന് താങ്ങി അവൾ പറഞ്ഞു.

"ഒരു അത്തും പുത്തും അല്ല... മംഗലശ്ശേരി നീലകണ്ഠനെപ്പോലെ നമ്മുടെ മൂവാണ്ടൻ നെഞ്ചും വിരിച്ച് നിവർന്ന് നിന്നത് നേരെ നമ്മുടെ ബാൽക്കെണിയിലേക്ക് ... " നെഞ്ചും വിരിച്ച് ഞാൻ ഡയലോഗ് വിട്ടു.

"എന്നിട്ട്... ?"

" ഞാൻ ഇവിടെ ഈ ബാൽക്കെണിയിൽ ഒരു മണിക്കൂർ ഇരുന്നു കൊണ്ട് ഒരു തോട്ടിയങ്ങ് നീട്ടി നിലത്ത് വീഴാതെ കൊട്ടയിലാക്കിയത് അറുപത് മൂവാണ്ടൻ മാങ്ങ !ഇനി നീ പറ.... ഇത് ബല്ലാത്തൊരു കെണി തന്നെ ല്ലേന്ന് ... "

"എന്നാലേ.... നാളെയും ആ തോട്ടി ഒരു മണിക്കൂർ നീട്ടിയേക്കണം... എന്റെ അയൽക്കൂട്ടം അംഗങ്ങൾ എല്ലാവരും കൂടി നാളെ ഇവിടെ വരുന്നുണ്ട്... അയ്യഞ്ച് മാങ്ങ എല്ലാവർക്കും കൊടുത്താൽ പെരുത്ത് സന്തോഷാകും..."

" യാ കുദാ ! ഇത് ബല്ലാത്തൊരു കെണി തെന്നെ " നെഞ്ച് വിരിച്ചു നിൽക്കുന്ന മാവിലേക്ക് നോക്കി ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു.