വിടപറയും മുമ്പേ …(ലുധിയാന 10)

ദുല്ല ഭട്ടിയും ലോഡി ആഘോഷവും…..(ലുധിയാന -9)


         ലുധിയാനയിലൂടെ ചുറ്റിക്കറങ്ങാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് 6 ദിവസം കഴിഞ്ഞു.ഇതിനിടയിൽ യാദൃശ്ചികമായി  കണ്ടുമുട്ടിയ മൂന്ന് പഞ്ചാബികളെപ്പറ്റി പറയാതെ ഈ സഞ്ചാരം പൂർണ്ണമാവില്ല.കാരണം അത് കേരളീയരെക്കുറിച്ച് പഞ്ചാബികളുടെ എന്നല്ല ഉത്തരേന്ത്യക്കാരുടെ മുഴുവൻ അഭിപ്രായമാണ് എന്നത് തന്നെ.

വാഗ അതിർത്തിയിലേക്കുള്ള രണ്ടാം യാത്രക്കിടയിൽ ട്രെയിനിൽ വച്ചാണ് എന്റെ അടുത്ത് നിന്ന ഒരു പഞ്ചാബിപ്പയ്യൻ എന്നോട് ചോദിച്ചത് …”ആപ് കാലികറ്റ് സെ..?”

“ഹാം…കൈസെ മാലും?” പെട്ടെന്ന് എന്നെ അവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞത് എങ്ങനെ എന്ന ആകാംക്ഷയാൽ ഞാൻ ചോദിച്ചു.എന്റെ കഴുത്തിൽ തൂങ്ങുന്ന കോളേജ് ഐ.ഡി കാർഡിന്റെ ടാഗിൽ ഗവ.എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോളേജ് കോഴിക്കോട് എന്ന് ഇംഗ്ലീഷിൽ എഴുതിയിരുന്നു.അവൻ ആംഗ്യത്തിലൂടെ അതെന്നെ കാണിച്ചു.

“ആപ് കെ.ടി.സി മാലും? പി.വി സാമി…..പി.വി.ചന്ദ്രൻ വഗൈരഹ്….”

കോഴിക്കോടെ പ്രമുഖ ഗ്രൂപ് ആയ കെ.ടി.സിയെപ്പറ്റി അവൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ വീണ്ടും എന്റെ മനസ്സ് തുടിച്ചു.”ആപ് കൈസെ മാലും വെ?”

“കെ.ടി.സി കൊ ജലന്ധർ മേം ബ്രാഞ്ച് ഹൈ….മേം വഹാം കാം കർത ഹെ….യെ ലോഗ് ബഹുത് അച്ച ഹേ….കേരള ലോഗ് സിമ്പ്‌ൾ ഹേ….പഠ ലിഖ ഹെ…നാരാസ് നഹീം ഹോത ഹെ….”

നാം നല്ല വിദ്യാഭ്യാസമുള്ളവരാണെന്നും ദ്വേഷ്യപ്പെടാത്ത ലളിതമായി ജീവിക്കുന്ന നല്ല മനുഷ്യരാണെന്നും ആ പയ്യൻ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ അഭിമാനം കൊണ്ടു.

“ആപ് കഭീ കേരള ആയ ഹേ?”


“നഹീം….ആന ഹേ…മേം കേരല കൊ പസന്ത് കർത ഹേ….കേരല ലോഗോം കൊ ഭീ പസന്ത് കർത ഹേ…” ജലന്ധർ സിറ്റിയിൽ ഇറങ്ങുന്നതിന് മുമ്പ് എന്നോട് വിട ചോദിക്കുമ്പോൾ കിഷൻസിങ് എന്ന ആ പയ്യൻ പറാഞ്ഞ വാക്കുകൾ എന്റെ മനസ്സിനെ പുളകം കൊള്ളിച്ചു.

******************************************************

തർലോക് സിങ് അമൃതസർ സിറ്റിയിലെ ടാക്സി ഡ്രൈവറാണ്.വാഗയിലേക്കുള്ള രണ്ടാം യാത്രയിൽ തന്നെയാണ് ഈ സൌമ്യനായ മദ്ധ്യവയസ്കനെ ഞാൻ പരിചയപ്പെടുന്നത്.അമൃതസർ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് വേഗം ടാക്സി പിടിക്കാനായി പുറത്തിറങ്ങുമ്പോൾ എന്റെ മുമ്പിൽ ഈ നീണ്ടു മെലിഞ്ഞ സിങ് എത്തിപ്പെട്ടു.

“സാർ …വാഗ ബോഡർ ജാന ഹേ….സുമോ മേം ജായേഗ..കിത്ന സവാടി ഹേ?”

“പന്ദ്രഹ്….കിത്‌ന ഹോഗ?”

‘പന്ദ്ര….എക് സൌ പെർ സവാടി….”

ആദ്യത്തെ പ്രാവശ്യം ഓട്ടോയിൽ ഒരാൾക്ക് 80 രൂപ തോതിൽ കുത്തിനിറച്ച് പോയതോർക്കുമ്പോൾ ഇത് ലാഭകരമാണെന്ന് തോന്നിയിട്ടും എന്റെ മലയാളി മനസ്സ് പെട്ടെന്നുണർന്നു – അയാൾ പറയുന്നത് അങ്ങനെത്തന്നെ സമ്മതിക്കാൻ പാടില്ല, ഒരു വിലപേശൽ വേണം(നാട്ടിൽ നമ്മിൽ പലർക്കും ഏറ്റവും വലിയ നാണക്കേടായി തോന്നുന്ന സംഗതി അന്യനാട്ടിൽ നാം നന്നായി പയറ്റുന്നു).

“നബ്ബെ ദേഗ….പർസോം ഹം അസ്സി കോ ഗയ ധ…”

“സർ….നബ്ബേ കോ ആട്ടോ മിലേഗ….സുമോ നഹീം….”

“തൊ ചോഡൊ…ഹം ഔർ കിസീ ഗാഡീ ദേഖേഗ…” ഞാൻ ഒന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തി നോക്കി.

“സർ….ദസ് രുപയെ മേം ക്യാ ഹോത ഹേ….നബ്ബെ തൊ നബ്ബെ…..ചലോ….” അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും സുമോയിൽ വാഗയിലേക്ക് തിരിച്ചു.

ഞങ്ങൾ ഉച്ച് ഭക്ഷണം കഴിച്ചില്ല എന്നറിയിച്ചപ്പോൾ പോകുന്ന വഴിയിൽ ഒരു പഞ്ചാബി ടാബയിൽ നിർത്തി.തർലോക് സിങിനെ ക്ഷണിച്ചെങ്കിലും അദ്ദേഹം സ്നേഹപൂർവ്വം നിരസിച്ചു.ലുധിയാനയിൽ എത്തിയ ദിവസം ആ കൊടും തണുപ്പിൽ ധരിച്ച ഷൂവും ഷർട്ടും പാന്റ്സും അടക്കം ഒരു ബക്കറ്റ് വെള്ളം തലയിലൂടെ ഒഴിച്ചുകൊടുത്ത് ജന്മദിനം ആഘോഷിപ്പിച്ച ഹരീഷിന്റെ വകയായിരുന്നു അന്നത്തെ പഞ്ചിംഗ് ലഞ്ച്.

ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് യാത്രക്കിടയിൽ ഞാൻ തർലോക് സിങ്ങിനോട് പല കാര്യങ്ങളും സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ അവസ്ഥയും പഠിക്കുന്ന കുട്ടികളും ഉച്ചക്ക് ശേഷം ഇന്ന് ആദ്യമായി ലഭിച്ച ഈ ഓട്ടവും എല്ലാം ആ വർത്തമാനത്തിലൂടെ കടാന്നു പോയി.അത് കേട്ടപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തോട് വിലപേശിയത് ശരിയായില്ല എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.

“കേരള ലോഗോം കൊ ഹം മാൻ‌തെ ഹേം….ക്യോകി വെ സബ് ബഡ പഠ ലിഖ ഹെ…ലട്കിയോം ഭീ ബഹുത് പഠ ഹേ….യഹാം ലട്ക യ ലട്കി ദസ് ക്ലാസ് കെ ബാദ് പഡ്ന മുശ്കിൽ സമച്ത ഹേ….”

“ആപ് കേരള മേം ആയ ഹേ?”

“നഹീം….ആനെ കൊ ചാഹ്ത ഹേ…ലേകിൻ അഗർ ആയ തൊ മേരെ ഗാഡി ചലേഗ നഹീം….ഗാഡി ചലേഗ ന തൊ ഫാമിലി ചലേഗ നഹീം….മേര ബച്ചോം കൊ ഖാനെ കൊ നഹീം മിലേഗ…” അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രാരാബ്ദ്ധങ്ങൾ എന്നെയും വിഷമിപ്പിച്ചു.

വാഗയിലെ റിട്രീറ്റ് സെറിമണിയും കണ്ട് ഷോപ്പിംഗും കഴിഞ്ഞ് സാവകാശത്തോടെ ഞങ്ങളെ അതേ സുമോയിൽ തിരിച്ച് അമൃതസർ റെയിൽ‌വേ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിച്ച് തർലോക് സിങ് വിടവാങ്ങുമ്പോൾ അദ്ദേഹം ആദ്യം പറഞ്ഞ സംഖ്യ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കയ്യിൽ വച്ചു കൊടുത്തു.

“ശുക്രിയ സർ…അഗർ കേരള സെ കോയീ ആതെ ഹോ കൃപയ മേര നമ്പർ ദോ….”

“സരൂർ…ധന്യവാദ്!!“ അദ്ദേഹവും യാത്രയായി

***************************************

ജലന്ധറിൽ നിന്നും തിരിച്ചു വന്ന് രാത്രി ലുധിയാനയിൽ ഞങ്ങൾ അവസാനവട്ട ഷോപ്പിങ്ങിനായി വീണ്ടും ചോട്ട മാർക്കറ്റിലൂടെ കറങ്ങി.പഞ്ചാബിന്റെ സവിശേഷമായ എന്തെങ്കിലും നാട്ടിലെത്തിക്കണം എന്ന നിശ്ചയം കാരണം അത് പഞ്ചാബി പലഹാരങ്ങൾ തന്നെയാകാം എന്ന് കരുതി. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ നാലഞ്ചു പേർ ‘പർകാശ് ബേക്കറി’യിൽ കയറി.
പ്രത്യേകതരം കടല മിഠായിയും ഉരുളകിഴങ്ങ് കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ പലഹാരങ്ങളും മധുര പലഹാരങ്ങളും എല്ലാം വാങ്ങുന്നതിനിടക്ക് അറുപത് കഴിഞ്ഞ ഒരാൾ എന്നോട് ചോദിച്ചു.

“ആപ് സൌത് ഇന്ത്യ സെ??”

“ഹാം ജീ…”

“മദ്രാസീ??”

“നഹീം….കേരള സെ…”

“വാഹ്….നമസ്തെ ജീ…..ഹം പഞ്ചാബി ആപ്കൊ വെൽകം കർത ഹേ….”

“താങ്ക് യൂ സർ…”

“മേം എക് പ്രഫസർ ധ….അബ് റിട്ടയർ കിയ….ഹം പഞ്ചാബിയോം കേരളൊം കോ ബഹുത് ബഹുത് മാൻ‌തെ ഹെ….ക്യോംകി അഭീ ബതായേഗ…ആപ് ക്യാ കർതെ ഹോ?”

“മേം എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോളേജ് മേം കാം കർത ഹും..”

“അച്ചാ…ആപ് ക്യാ കർതെ ഹോ?” കുട്ടികളിൽ ഒരാളുടെ നേരെ തിരിഞ്ഞ് ചോദിച്ചു.

“ബി ടെക് കർത ഹേ…”

“ഔർ ആപ്..?” പെൺകുട്ടികളിൽ ഒരാളോട് ചോദിച്ചു.

“ബി ടെക് കോ പട്തി ഹെ…’

“യെഹ് ഹെ ഹമാര റെസ്പെക്റ്റ് ക നിദാൻ…ലട്ക യ ലട്കി , കേരള ക സബ് ലോഗ് അച്ച സെ അച്ച പഠ ലിഖ ഹേ….പഞ്ചാബ് മേം ഐസ നഹീം ദേഖേഗ…ക്യാ മേം ആപ് കെ ടീം കോ പീനെ കോ ബതായേഗ….” ആരാധന മൂത്ത അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

“ശുക്രിയ സർ….അബ് നഹീം ക്യോംകി ഹംകൊ ജൽദി ജാന ഹേ…കൽ സുബഹ് കി ട്രെയിൻ മേം കേരള വാപസ് ജാന ഹേ….”

“ഓകെ…സൊ വിഷ് യു എ ഹാപ്പി ജേർണി…..’

അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേര് മറന്നെങ്കിലും ആ ഊഷ്മളമായ നിമിഷങ്ങൾ മനസ്സിൽ തങ്ങി നിൽക്കുന്നു.
കേരള ജനതയെപ്പറ്റി പഞ്ചാബിന്റെ മൂന്ന് തലമുറകളുടെ മനോവിചാരങ്ങൾ ആണ് മേല്പറഞ്ഞത്. ഞാൻ ചോദിച്ചിട്ടോ നിർബന്ധിച്ചിട്ടോ അല്ല അവരാരും ഇത് പറഞ്ഞത്.നമ്മുടെ പെരുമാറ്റ രീതിയും സ്വഭാവസവിശേഷതകളും കണ്ടും കേട്ടും ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാടിനെ മനസാ വരിച്ചിട്ടായിരുന്നു. യാദൃശ്ചികമായി എനിക്ക് കിട്ടിയ ഈ ഫീഡ്ബാക്കിൽ, പതിനെട്ടാമത് നാഷണൽ യൂത്ത്ഫെസ്റ്റിവലിലെ  കേരള എൻ.എസ്.എസ് ടീമിന്റെ നായകൻ എന്ന നിലക്ക് ഞാൻ ഏറെ അഭിമാനം കൊള്ളുന്നു.


(അവസാനിച്ചു…)