പൊലിഞ്ഞു പോയൊരു സ്വപ്നം

പാലക്കാട് ഗവ. എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോളേജിൽ ജോയിൻ ചെയ്ത് പത്ത് മാസം കഴിഞ്ഞിട്ടും അവിടത്തെ നാഷണൽ സർവീസ് സ്കീം യൂണിറ്റുമായി എനിക്ക് വലിയ ബന്ധം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പ്രോഗ്രാം ഓഫീസർമാരെ പരിചയപ്പെട്ടെങ്കിലും കുട്ടികളുമായി സംവദിക്കാനോ ബന്ധപ്പെടാനോ ഒരവസരം ലഭിച്ചിരുന്നില്ല. NSS ൽ നിന്നും പടിയിറക്കി വിട്ടതായതിനാൽ മുന്നിട്ടിറങ്ങി ചെല്ലാൻ എന്റെ  മനസ്സും അനുവദിച്ചില്ല.

അങ്ങനെ ഇരിക്കെയാണ് കോളേജ് NSS യൂണിറ്റ് ഒരു രക്തദാന ക്യാമ്പ് സംഘടിപ്പിക്കുന്ന വിവരം e-mail വഴി ഞാൻ അറിഞ്ഞത്. പതിനഞ്ചാമത് രക്തദാനം കഴിഞ്ഞ് മൂന്നര മാസം കഴിഞ്ഞതിനാൽ ഞാനും ഇതിൽ പങ്കെടുക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. തലേ ദിവസം കുറഞ്ഞത് ആറ് മണിക്കൂർ എങ്കിലും ഉറങ്ങിയിരിക്കണം എന്നതിനാൽ ഞാൻ നേരത്തെ തന്നെ തയ്യാറെടുപ്പ് നടത്തി. രക്തദാന ദിവസം രാവിലെ നന്നായി ഭക്ഷണവും കഴിച്ചു. പത്ത് മണിക്ക് തന്നെ രക്തം ദാനം ചെയ്യാൻ ഞാനും സഹ കമ്പ്യൂട്ടർ പ്രോഗ്രാമർ പ്രേം കുമാറും ചെന്നെങ്കിലും തയ്യാറെടുപ്പുകൾ പൂർത്തിയാകാത്തതിനാലും കുട്ടികളുടെ വൻ തിരക്ക്  അനുഭവപ്പെട്ടതിനാലും മടങ്ങിപ്പോന്നു.

ഉച്ചക്ക് തിരക്കൊഴിഞ്ഞ സമയത്ത് പ്രോഗ്രാം ഓഫീസർ അറിയിച്ച പ്രകാരം ഞാൻ രക്തദാനത്തിന് വീണ്ടും എത്തി. ഫോം പൂരിപ്പിച്ച് ഡോക്ടറുടെ മുമ്പിലെത്തി. ആദ്യമായിട്ടാണോ രക്തം ദാനം ചെയ്യുന്നത് എന്ന ചോദ്യത്തിന് ഇത് പതിനാറാം തവണയാണ് എന്ന് മറുപടിയും നൽകി. ഇതിനിടയിൽ പ്രഷർ പരിശോധിക്കാൻ എന്റെ ഇടത് കയ്യിൽ ഘടിപ്പിച്ച ഉപകരണത്തിൽ നോക്കി ഡോക്ടർ ഒന്ന് രണ്ട് ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു. അപ്പോൾ പ്രഷർ 169mm ആയിരുന്നു. അതിനാൽ അഞ്ച് മിനുട്ട് വിശ്രമിച്ച ശേഷം വീണ്ടും വരാനാണ് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത് . അൽപം കൂടി കൂടുതൽ സമയമെടുത്ത ശേഷം ഞാൻ വീണ്ടും ഡോക്ടറുടെ മുമ്പിലെത്തി. പരിശോധനയിൽ പ്രഷർ അൽപം താഴ്ന്നെങ്കിലും സേഫ് സോണിൽ എത്തിയിരുന്നില്ല.

ആഗ്രഹങ്ങൾക്ക് ശരീരം വിലങ്ങ് തടിയാവുന്നതിന്റെ നിരാശ അതുവരെ ഞാൻ അനുഭവിച്ചിരുന്നില്ല. അന്ന് ആദ്യമായി ഞാൻ അതിന്റെ നോവറിഞ്ഞു.  അന്ന് വരെ ഇല്ലാതിരുന്ന പ്രഷർ , രക്തദാനത്തിന് ആദ്യമായി എനിക്ക് വിലങ്ങ് തടിയായി. അങ്ങനെ 16-ാം രക്തദാനം എന്ന എന്റെ സ്വപ്നം പൊലിഞ്ഞു. ബട്ട്, മനസ്സ് ഇപ്പോഴും പറയുന്നു One day you will reach at 25th donation, Insha Allah.