എന്റെ ചിന്തകള് ഇറക്കിവച്ച് പൊടിതട്ടി മിനുക്കിയെടുക്കാനുള്ളൊരിടം....
സ്നേഹനിധിയായ എന്റെ പിതാവ്‌ (കെ.അത്രുമാന്‍ കുട്ടി മാസ്റ്റര്‍,റിട്ടയേര്‍ഡ്‌ ഹെഡ്‌മാസ്റ്റര്‍ , ജി.എച്ച്‌.എസ്‌.അരീക്കോട്‌) ഇന്നലെ രാത്രി 10.30ന്‌ ഈ ലോകത്തോട്‌ യാത്രപറഞ്ഞു.(ഇന്നാലില്ലാഹി വ ഇന്നാ ഇലൈഹി ....)
കരുണാവാരിധിയായ അല്ലാഹു അദ്ദേഹത്തിന്‌ പൊറുത്ത്‌കൊടുത്ത്‌ നാളെ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ ഒരുമിച്ച്‌ കൂട്ടുമാറാവട്ടെ,ആമീന്‍
ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കേ പെട്ടെന്ന് കറന്റ്‌ പോയി.
കണ്ണ്‍ കാണാഞ്ഞിട്ടും കൈ കൃത്യമായി ഭക്ഷണ പാത്രത്തിലെത്തി!
ഇരുട്ടില്‍ വായ തപ്പിപ്പിടിക്കേണ്ട ഗതികേടും കൈക്ക്‌ വന്നില്ല!!
കൂരിരുട്ട്‌ മാത്രം നിറഞ്ഞ അന്നനാളത്തിലൂടെ തടസ്സമൊന്നുമില്ലാതെ ആ ഭക്ഷണ പദാര്‍ത്ഥം ആമാശയത്തിലുമെത്തി!!!
അല്ലെങ്കിലും ഇതിനൊക്കെ എന്തിനാ വെളിച്ചം അല്ലേ?
മഴയും വെയിലും ഒഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങളില്‍ എന്റെയും അനിയന്റെയും മക്കളുമൊത്ത്‌ മുറ്റത്തിറങ്ങി അവരുടെ കളികള്‍ കണ്ട്‌ ആസ്വദിക്കുകയാണ്‌ ജീവിതത്തിന്റെ സായം സന്ധ്യയില്‍ എത്തി നില്‍ക്കുന്ന എന്റെ പിതാവിന്റെ ഒരു പ്രധാന പരിപാടി.ഏതൊരു വല്ല്യുപ്പയേയും വല്ല്യച്ചനേയും പോലെ കുട്ടികളുടെ കുസൃതികള്‍ കണ്ട്‌ അദ്ദേഹം പൊട്ടിച്ചിരിക്കും.കുട്ടികളോടൊത്ത്‌ കളിക്കുകയും ചെയ്യും.
ഒരു ദിവസം കുട്ടികളുടെ കൂടെ മുറ്റത്തിരിക്കുമ്പോള്‍ പോസ്റ്റ്‌മാന്‍ വന്ന് ഒരു കത്ത്‌ പിതാവിന്റെ കയ്യില്‍ കൊടുത്തു.കവര്‍ പൊട്ടിച്ച്‌ അദ്ദേഹം കത്ത്‌ വായിക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ രണ്ട് മക്കളും കൂടി കവറിലെ സ്റ്റാമ്പ്‌ പറിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.കത്ത്‌ വായിച്ച്‌ പിതാവ്‌ കുട്ടികളുടെ നേരെ നോക്കിയപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം ഈ കാഴ്ച കണ്ടു.
"സ്റ്റാമ്പ്‌ പറിക്കുന്നത്‌ അങ്ങിനെയല്ല....വരൂ.....വല്ല്യാപ്പ കാണിച്ചു തരാം...."ബാപ്പ മക്കളെ വിളിച്ച്‌ വാട്ടര്‍ടാപിനടുത്തേക്ക്‌ നീങ്ങി.ശേഷം കവറിലെ സ്റ്റാമ്പിന്‌ ചുറ്റും വെള്ളം കൊണ്ട്‌ നനച്ചു.അല്‍പം കഴിഞ്ഞ്‌ എന്റെ മൂത്ത മകളോട്‌ സ്റ്റാമ്പ്‌ പറിക്കാന്‍ പറഞ്ഞു.അവള്‍ അനായാസം അത്‌ പറിച്ചെടുത്തു.
"ഇപ്പോ നിങ്ങള്‍ ചെയ്ത പോലെ കിട്ടുന്ന സ്റ്റാമ്പുകളെല്ലാം ശേഖരിക്കണം....അവ സസൂക്ഷ്മം നിരീക്ഷിക്കുകയും വേണം....ഒരു കൗതുകത്തിനപ്പുറം അവ പല അറിവും നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ പ്രദാനം ചെയ്യും.അവ നിങ്ങളുടെ സുഹൃത്തുക്കളുമായി പങ്‌ക്‍വെക്കുകയും വേണം.പങ്‌ക്‍വെക്കുംതോറും വളരുന്ന ഒന്നാണ്‌ അറിവ്‌" ബാപ്പ എന്റെ മൂത്ത മകളെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
കുട്ടികളുടെ ഏത്‌ ഹോബിയും കഴിവും ചെറുപ്പത്തിലേ കണ്ടെത്തുകയും പ്രോല്‍സാഹിപ്പിക്കുകയും വേണം.അവര്‍ അംഗീകരിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിവ്‌ തന്നെ അവരില്‍ മാനസികമായ വളര്‍ച്ചയും വികാസവും സൃഷ്ടിക്കും.
വാല്‍: ബാപ്പയുടെ സ്റ്റാമ്പ്‌ ശേഖരണം ഏറ്റെടുത്ത്‌ ഞാന്‍ ഇന്നും അത്‌ തുടരുന്നു.രണ്ട് അനിയന്മാരും സംഭാവന അര്‍പ്പിക്കുന്ന പ്രസ്തുത ശേഖരം ഒരു നല്ല കുടുംബ സ്വത്തായി ഞാന്‍ സൂക്ഷിക്കുന്നു.(അപൂര്‍വ്വ സ്റ്റാമ്പുകളും വിദേശരാജ്യങ്ങളുടെ സ്റ്റാമ്പുകളും വെറുതെ കളയുന്ന ബൂലോകര്‍ അവ എനിക്ക്‌ അയച്ചുതരാന്‍ താല്‍പര്യപ്പെടുന്നു)
"ഉപ്പാ....ഉപ്പാ....ഞമ്മളെ അപ്രത്തെ(അപ്പുറത്തെ) ആ പഴേ വീട്ട്‌ല്‌ണ്ടല്ലോ......" LKGക്കാരിയായ എന്റെ ചെറിയ മോള്‍ എന്തോ ഒരു സംഗതി പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
"ആ..." കേള്‍ക്കുന്നു എന്നര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഞാന്‍ മൂളി.
"ആ.....ഔടൊര്‌(അവിടെയൊരു) ബെല്ലിമ്മ(വല്ല്യമ്മ) ണ്ടല്ലോ....."
"ആ....ഉണ്ടല്ലോ...."
"ആ ബെല്ലിമ്മാക്ക്‌ ഒര്‌ കോഴിണ്ടല്ലോ...."
"ങാ...""ഒര്‌ ചെങ്ങങ്കോഴി...."
"അതേന്ന്...."എനിക്ക്‌ ചൊറിയാന്‍ തുടങ്ങി
"ആ....ആ ചെങ്ങങ്കോഴിണ്ടല്ലോ ബേറെ...."
"വേറെ???"
"ഒര്‌ കോഴിന്റെ മോള്‌ല്‌ കേറ..."
"ങേ!!!" ഞാന്‍ ഞെട്ടി.അവളുടെ നിരീക്ഷണ പാടവത്തെ മനസാ അഭിനന്ദിക്കുമ്പോള്‍ വിഷയം മാറിയതിനാല്‍ കൂടുതല്‍ ചോദ്യത്തില്‍ നിന്ന് തല്‍ക്കാലം ഞാന്‍ രക്ഷപ്പെട്ടു.
പയ്യന്‍സായിരുന്ന ഞാനും അനിയനും ഇത്തിരി മുതിര്‍ന്ന കാലം.പാത്രം കഴുകുക,വെള്ളം കോരുക,തെങ്ങ്‌-കമുക്‌ തൈകള്‍ നനക്കുക തുടങ്ങീ പിള്ളേര്‍ പണികള്‍ക്ക്‌ പുറമേ പറമ്പില്‍ പോകുക,അങ്ങാടിയില്‍ നിന്നും സാധനങ്ങള്‍ വാങ്ങിക്കൊണ്ടുവരിക,റേഷന്‍ പീടികയില്‍ പോകുക തുടങ്ങീ ജോലികള്‍ കൂടി ചെയ്യേണ്ട പോസ്റ്റിലേക്ക്‌ ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ രണ്ട് പേർക്കും ഒരുമിച്ച്‌ പ്രമോഷന്‍ കിട്ടി.
ഒരു ദിവസം ഉമ്മ ഞങ്ങളെ രണ്ട് പേരെയും വിളിച്ച്‌ കൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞു.
"ആബോ.....അരി കയ്‌ഞ്ഞ്‌....ജ്ജും അഫിം (അനിയന്റെ പേര് - അഫീഫ്‌) കൂടി ബീരാന്‍ക്കാന്റെ പീട്യേ പോയ്‌ അരി മാങ്ങി ബാ..."
"ഏതര്യാ...?"
"കുറുവ"
"ങേ..!" ഞങ്ങള് രണ്ട് പേരും ഞെട്ടി.ലോകത്ത്‌ അന്നേ വരെ ഞങ്ങള് കേട്ടിട്ടുള്ള അരികള്‍ ചാക്കിലിട്ട്‌ വയ്ക്കുന്ന ചാക്കരിയും വേറെ എവിടെയോ ഇട്ട്‌ വയ്ക്കുന്ന പച്ചരിയും മാത്രമായിരുന്നു...ഇപ്പോ ഇതാ കുറുമാന്‍ ന്നോ മറ്റോ പേരുള്ള പുതിയൊരു അരി !!!പതിനൊന്ന് മക്കളുള്ള മൂത്തുമ്മാക്ക് ഇനി ഒരു ആൺകുട്ടി ഉണ്ടാകാണെങ്കിൽ പറഞ്ഞ് കൊടുക്കാൻ പറ്റിയ പേര്.
"ആ....എത്ര മാണം?"
"ഒരഞ്ച്‌ കിലോ മാങ്ങിക്കോ...രണ്ടാള്‌ം കൂടി ഏറ്റി കൊണ്ടന്നാ മതി..."
ഇന്നത്തെപ്പോലെ ഓട്ടോറിക്ഷകള്‍ വഴിമുടക്കാത്ത കാലമായിരുന്നതിനാല്‍ ഉമ്മ പറഞ്ഞപോലെ , സഞ്ചിയുമായി ഞങ്ങള് അങ്ങാടിയിലേക്ക്‌ നടന്നു.
പോകുന്ന വഴിയില്‍, വീട്ടില്‍ നിന്നും അല്‍പം ദൂരം മാത്രം അകലെയാണ്‌ വിജയ ടാക്കീസ്‌ (സെക്കന്റ്‌ ഷോക്ക്‌ ഡയലോഗുകള്‍ കേട്ട്‌ സുഖമായി ഉറങ്ങാം).അതിന്റെ നേരെ എതിര്‍ഭാഗത്തുള്ള ഹോട്ടലില്‍, ടാക്കീസില്‍ ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സിനിമയിലെ രംഗങ്ങള്‍ അടങ്ങുന്ന ഫോട്ടോകള്‍ തൂക്കിയിട്ടുണ്ടാകും.സിനിമ കാണാന്‍ അനുവാദമില്ലാത്തതിനാല്‍ ഞാനും അനിയനും ഫോട്ടോയില്‍ നോക്കി അതിന്റെ തൊട്ടു പിന്നില്‍ ഇട്ട ചില്ലലമാരിയിലെ പഴം പൊരിയും നോക്കും(വെറുതെ ഒരു കാഴ്ച സുഖത്തിന്‌ !)
ടാക്കീസ്‌ കഴിഞ്ഞ്‌ വാഴയില്‍ പള്ളിയുടെ മുന്നിലൂടെ നടന്ന് YMB എന്ന വായനശാലക്ക്‌ അടുത്തുള്ള ബേക്കറിയിലെ കുപ്പി ഭരണികള്‍ക്കുള്ളില്‍ മനോഹരമായി അടുക്കി വച്ച മസാലബിസ്കറ്റുകളിലേക്ക്‌ ഒരു നോട്ടമെറിഞ്ഞ്‌ വായിലൂറിയ വെള്ളമിറക്കി ഞങ്ങള് രണ്ട് പേരും, ന്യൂബസാറില്‍ സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ബീരാന്‍ക്കയുടെ കടയിലെത്തി.
കടയിലേക്ക്‌ കയറിയ ഞങ്ങള് പരസ്പരം ചോദ്യ ഭാവേന ഒന്ന് നോക്കി.ഉമ്മ പറഞ്ഞ അരിയുടെ പേര് ഞങ്ങള് രണ്ട് പേരും സുന്ദരമായി മറന്നിരുന്നു. വീട്ടിലേക്ക്‌ തിരിച്ചുപോയി , പേര് ചോദിച്ചു വരാന്‍ ഒത്തിരി ദൂരം നടക്കേണ്ടതിനാല്‍ അതിന്‌ മുതിര്‍ന്നില്ല.അപ്പോള്‍, കുഞ്ചുക്കുറുപ്പ്‌ പത്രം വായിച്ച പോലെ അനിയന്‍ പറഞ്ഞു.
"കൊ....കൊ..."
"ങാ....കിട്ടിപ്പോയ്‌...കോര്‍മ..." ഞാന്‍ വിജയീഭാവത്തില്‍ നെഞ്ച്‌വിരിച്ച്‌ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു ( "എന്റെ അപാരമായ ഓര്‍മ്മശക്തി കാരണം നിനക്ക്‌ വീട്ടില്‍ പോയി വീണ്ടും വരേണ്ട ഗതികേട്‌ വന്നില്ല " എന്ന് അന്ന് ഞാന്‍ അനിയനോട്‌ പറഞ്ഞിരുന്നോ ഇല്ലയോ എന്ന് ജുഡീഷ്യല്‍ അന്വേഷണത്തിന്‌ വിട്ടിരിക്കുന്നു)
"കോര്‍മ ണ്ടോ?" ഞാന്‍ കടക്കാരനോട്‌ ചോദിച്ചു (എന്നെ നന്നായറിയുന്ന ബീരാന്‍ക്ക ചോദ്യം കേട്ട്‌ എന്നെ ഒന്നുഴിഞ്ഞ്‌ നോക്കിയോ?).
"ആ ഇണ്ട്.....എത്ര മാണം?"
"അഞ്ച്‌ കിലോ"
സാധനങ്ങൾ തൂക്കിത്തരുന്ന ആൾ തൂക്കിയ സാധനം ഞങ്ങള് കാണിച്ച സഞ്ചിയിലേക്ക്‌ ചെരിഞ്ഞു.സാധനത്തിന്റെ കാശും കൊടുത്ത്‌ സഞ്ചി കെട്ടി അനിയന്റെ തലയില്‍ വച്ച്‌ കൊടുത്ത്‌ ഞങ്ങള് വീട്ടിലേക്ക്‌ മടങ്ങി (പേര് ഞാന്‍ ഓര്‍മ്മിച്ചതിന്‌ അവന് ഫൈന്‍ !!).
വീട്ടിനടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ സഞ്ചി വാങ്ങി എന്റെ തലയില്‍ വച്ചു.വീട്ടിലെത്തിയ ഉടനെ ഉമ്മയെ വിളിച്ച്‌ ഞാന്‍ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു.
"ഇമ്മ പറ്‌ഞ്ഞെ അരിന്റെ പേര് ഞങ്ങള് മറന്ന്.....പിന്നെ ഞാനല്ലേ പോയത്‌....അതോണ്ട്‌ സാധനം കിട്ടി....ഇതാ...." ഉമ്മ സഞ്ചി വാങ്ങി കെട്ടഴിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
"ആ...ജ്ജ്‌ അല്ലെങ്ക്‌ലും.....ങേ!!!" ഉമ്മ ഞെട്ടിത്തെറിച്ചു.
"എത്താ മ്മ...?" ഞാനും അനിയനും സഞ്ചിയിലേക്ക്‌ എത്തി നോക്കി ചോദിച്ചു.
"ഇതെത്താ ങള്‌ മാങ്ങി കൊണ്ടന്നത്‌ ?"
"അത്‌....ഓന്‍ പറഞ്ഞി 'കോര്‍മ' ന്ന്..." കിട്ടിയ അവസരം മുതലെടുത്ത്‌ അനിയന്‍ എന്റെ നേരെ കയറി.
"ആ.....ഓന്‍ കോയി കൊക്ക്‌ണ മാതിരി കൊ... കൊ...ന്ന് പറഞ്ഞപ്പം ഇച്ച്‌ കോര്‍മ ന്ന് ഓര്‍മ ബെന്ന്..."
"എടാ ......,, കോര്‍മ ന്ന് പറഞ്ഞാ പയ്ക്കളും പോത്തേളും ക്കെ തിന്ന്‌ണ സാധനാ.....ഞാമ്പറഞ്ഞെ കുറുവ ന്നാ.....ബേം പോയി മാറ്റി കൊണ്ടരി രണ്ടാളും....."
അപ്പോഴാണ്‌ ഞാന്‍ സഞ്ചിയിലേക്ക്‌ സൂക്ഷ്മമായി നോക്കിയത്‌.അരിയുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലാത്ത കറുത്ത തവിട്‌ പോലെ എന്തോ ഒരു സാധനം - കോര്‍മ എന്റെ ഓര്‍മ്മയെ വെല്ലുവിളിച്ച്‌ പല്ലിളിക്കുമ്പോള്‍ അനിയന്‍ അടുത്ത്‌ തന്നെ നിന്ന് ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
വയനാട്ടില്‍ എന്റെ താമസ സ്ഥലത്തിനടുത്ത്‌ ധാരാളം കോര്‍ട്ടേഴ്സുകളുണ്ട്‌.എല്ലാ കോര്‍ട്ടേഴ്സിലും താമസക്കാരുമുണ്ട്‌.അവരുമായി കൂടുതല്‍ കൂടുതല്‍ പരിചയപ്പെട്ട്‌ വന്നപ്പോളാണ്‌ പലരുടെയും പൊള്ളുന്ന ജീവിത യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കാന്‍ സാധിച്ചത്‌.(അവ ഓരോന്നും പിന്നീട്‌ പറയാം)
ഞാനുമായി കൂടുതല്‍ ഇടപഴകുന്നില്ലെങ്കിലും കാണുമ്പോഴെല്ലാം പുഞ്ചിരിക്കുന്ന ഒരാളായിരുന്നു ഈ കോര്‍ട്ടേഴ്സുകളിലൊന്നില്‍ താമസിക്കുന്ന ബേബി.തൃശൂരോ മറ്റോ ആണ്‌ വീട്‌.വയനാട്ടില്‍ നിന്നും തടി ലേലത്തില്‍ പിടിച്ച്‌ നാട്ടിലേക്കും മറ്റും കയറ്റിവിടുകയാണ്‌ ജോലി.സാമാന്യം നല്ല ഒരു ബിസിനസ്സ്‌.
പുള്ളിയുടെ കൂടെ ഭാര്യയും മൂന്നോ നാലോ വയസ്സുള്ള ഒരു മകളുമുണ്ട്‌.ആ വീട്ടില്‍ മറ്റൊരു ആണ്‍കുട്ടി കൂടി താമസിക്കുന്നു എന്ന് പിന്നീടാണ്‌ ഞാന്‍ അറിഞ്ഞത്‌.
ഇടക്കിടക്ക്‌ മോഡേണ്‍ വേഷധാരിയായ ഒരു സ്ത്രീ അവിടെ വന്നു പോകാറുണ്ട്‌.ബേബിയുടെ ഭാര്യയുടെ ജ്യേഷ്ടത്തിയായ അവരുടെ മകനാണ്‌ ആ ആണ്‍കുട്ടി.ശരിയായ ശാരീരിക വളര്‍ച്ച ഇല്ലാത്ത ആ കുട്ടിയെ പരിചരിക്കാന്‍ ആ അമ്മക്ക്‌ സമയമില്ലത്രേ!അതിനാല്‍ കുട്ടിയെ നോക്കാന്‍ സ്വന്തം അനിയത്തിയെ ഏല്‍പിച്ച്‌, അവര്‍ സ്വസ്ഥം ഭര്‍ത്താവിന്റെ കൂടെ മദ്രാസില്‍ താമസിക്കുന്നു!!കുട്ടിയെ നോക്കുന്നതിന്‌ പകരമായി ഇവരുടെ വീട്ടുവാടകയും മറ്റു ചെലവുകളും അവര്‍ വഹിക്കുന്നു.
ദൈവം പലരെയും പല വിധത്തിലും പരീക്ഷിക്കും.സമ്പത്തും സന്താനങ്ങളും ജീവിതത്തിന്റെ അലങ്കാരങ്ങളും പരീക്ഷണ വസ്തുക്കളുമാണ്‌ എന്നാണ്‌ വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍ പറയുന്നത്‌.സമ്പത്ത്‌ നല്ല മാര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ വിനിയോഗിച്ചും സന്താനങ്ങളെ നല്ല നിലയില്‍ വളര്‍ത്തിയും ഈ പരീക്ഷണങ്ങളില്‍ നാം വിജയം നേടണം.ആയിരം പോറ്റമ്മമാര്‍ ചേര്‍ന്നാലും പെറ്റമ്മയുടെ സ്നേഹലാളനങ്ങള്‍ക്ക്‌ തുല്യമാവില്ല എന്ന സത്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞ്‌ നമ്മുടെ സന്താനങ്ങളോട്‌ നാം നീതി കാണിക്കണം.ഇല്ലെങ്കില്‍ ഭാവിയില്‍ അവര്‍ നമ്മെയും വല്ല വൃദ്ധസദനത്തിലുമാക്കി തടിയൂരും.
