ഒരു ദീപാവലി പിറ്റേന്ന്

കോയമ്പത്തൂര്‍ എത്തിയ ആദ്യദിവസം.അന്ന് ദീപാവലിയായിരുന്നു.വഴിനീളെ പൊട്ടിച്ച കാശിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങള്‍ കാണാമായിരുന്നു.അതിലൂടെ എല്ലാവരേയും പോലെ ഞങ്ങളും നടന്നു.പൊട്ടാത്ത വല്ലതും പൊട്ടിത്തെറിക്കുമോ എന്ന ഉള്‍ഭയം ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ വച്ചു.അതെങ്ങാനും പുറത്ത് പറഞ്ഞാല്‍ മക്കളും ഭാര്യയും അടുത്ത വണ്ടിക്ക് നാട്ടിലേക്ക് കയറുമെന്ന് ഉറപ്പായിരുന്നു.

പൊരിയുന്ന വയറിന് ഒരു ഇടക്കാലാശ്വാസം നല്‍കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ ഞാന്‍ ഒരു ഹോട്ടലും തേടി അലഞ്ഞു.അവസാനം മലയാളത്തില്‍ ഊണ്‍ തയ്യാര്‍ എന്നു് ചോക്കുകൊണ്ടും മറ്റുപല വിഭവങ്ങളുടെ പേര് മലയാളത്തില്‍ പ്രിന്റും ചെയ്ത ഒരു ഹോട്ടല്‍ കണ്ടപ്പോള്‍ സമാധാനമായി.ഞാന്‍ വേഗം അങ്ങോട്ട് കയറി , കൈ കഴുകി ഇരുന്നു - വിശപ്പ് അത്ര മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നു.എന്റെ പിന്നാലെ ഭാര്യയും മക്കളും ആസനസ്ഥരായി.

ഞങ്ങള്‍ ഇരുന്ന പാടേ എവിടെ നിന്നോ ഒരു വെയ്റ്റര്‍ പാഞ്ഞെത്തി.മറ്റു വെയ്റ്റര്‍മാര്‍ യൂണിഫോമിലായിരുന്നെങ്കില്‍ ഈ പയ്യന് യൂണിഫോം ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു.എന്റെ അടുത്തെത്തി തമിഴില്‍ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു.
“ചോറ്‌ ഇല്ലേ?” ഞാന്‍ പച്ച മലയാളത്തില്‍ തന്നെ ചോദിച്ചു.

“ചപ്പാത്തി ഉണ്ട്” ഇത് ആര് ചോദിച്ചതിന്റെ ഉത്തരമാണ് അവന്‍ പറഞ്ഞത് എന്നറിയില്ല.

ഭാര്യയുടേയും മക്കളുടേയും മുഖത്ത് ഒരു പൂനിലാവ് കാണാത്തതിനാല്‍ ഞാന്‍ അവിടെ നിന്നും എണീറ്റു.പിന്നാലെ അവരും എണീറ്റു.ഞങ്ങള്‍ അടുത്ത ഹോട്ടലും തിരക്കി തെണ്ടല്‍ തുടര്‍ന്നു.ഒരുവിധം നല്ല ഒരു ഹോട്ടലില്‍ കയറി രണ്ട് വീതം പൊറാട്ട തട്ടി നല്ല ഒരു സംഖ്യയും പൊട്ടിച്ചു (അല്ല പൊട്ടി).

പിറ്റേ ദിവസം പ്രാതലിനായി ഞാന്‍ തലേന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോയ അതേ ഹോട്ടലില്‍ ചെന്നു.ഇന്നലെ ഇരുന്ന സ്ഥാനം മാറി ഇരുന്നു.ഉടനെ തലേ ദിവസത്തെ വെയ്റ്റര്‍ പാഞ്ഞെത്തി രണ്ട് ഗ്ലാസ് വെള്ളം മേശയില്‍ വച്ചു.പിന്നാലെ യൂണിഫോമിട്ട ഒരു വെയ്റ്റര്‍ വന്ന് ഇവനോട് എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു.ഇവനും തിരിച്ച് എന്തൊക്കെയോ അങ്ങോട്ടും പറഞ്ഞു. അതിനിടയില്‍ നാല് പ്ലേറ്റ് ഇഡ്‌ലിക്കുള്ള ഞങ്ങളുടെ ഓഡറും എടുത്തു.അവര്‍ തമ്മിലുള്ള ശണ്ഠ അടുക്കളയിലും തുടര്‍ന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു.ഏതായാലും രണ്ട് പ്ലേറ്റ് ഇഡ്‌ലി ഞങ്ങളുടെ മുന്നില്‍ എത്തി.പിന്നെ ഞങ്ങളുടെ വെയ്റ്ററെ കണ്ടില്ല!!

അല്പസമയത്തിന് ശേഷം മാനേജറെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരാളുടെ അടുത്ത് ഞങ്ങളുടെ വെയ്റ്റര്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു.അവന്‍ കയ്യിലും കാലിലും എന്തൊക്കെയോ ചൂണ്ടി കാണിക്കുന്നതും നേരത്തെ വന്ന രണ്ടാമത്തെ വെയ്റ്ററെ ചൂണ്ടുന്നതും ഞാന്‍ കണ്ടു.പക്ഷേ എല്ലാം കേട്ടിരുന്ന മാനേജര്‍ അവനെ ശകാരിക്കുന്നതാണ് പിന്നീട് ദൃശ്യമായത്.അവന്‍ പിന്നേയും മാനേജറോട്‌ എന്തൊക്കെയോ കെഞ്ചി പറയുന്നുണ്ട്.അതും കേട്ട ശേഷം
“നീ പോ...” എന്നൊരു ആട്ടലും മാനേജര്‍ മുകളിലേക്ക് കയറിപ്പോയതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു.ഒരു നിമിഷം നിന്ന ശേഷം രൂക്ഷമായ ഒരു നോട്ടത്തോടെ അവനും മാനേജറുടെ പിന്നാലെ മുകളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി.

അല്പസമയത്തിനകം, രണ്ട് പഴയ ബാഗും കഴുത്തില്‍ ഒരു സ്വാമി തോര്‍ത്തുമായി അവന്‍ ഇറങ്ങി വന്നു.കാശ് കൌണ്ടറിലിരിക്കുന്ന ആളോട് അഞ്ച് ദിവസത്തെ പണിയുടെ കാശ് ചോദിച്ചു.എത്രയെന്നല്ലേ - ഇരുനൂറ്‌ രൂപ!!!അയാള്‍ നൂറ് രൂപ എടുത്ത് നീട്ടിക്കൊണ്ട് പോകാന്‍ പറഞ്ഞു.ആ ഹോട്ടലിലെ തന്നെ പ്ലേറ്റും മറ്റും എടുത്ത് കൊണ്ടു പോകുന്ന ചേച്ചിയുടെ അടുത്ത് ഈ പയ്യന്‍ നടന്ന സംഭവങ്ങള്‍ വിവരിച്ചു.നല്ലവളായ ആ ചേച്ചി കാഷ്യറോട്‌ പറഞ്ഞ പ്രകാരം അവന്റെ കാശ് മുഴുവന്‍ നല്‍കി അവനെ ജോലിയില്‍ നിന്നും പിരിച്ചുവിട്ടു.ആ ഹോട്ടലില്‍ അവസാനമായി ഞങ്ങള്‍ക്ക് ആഹാരം വിളമ്പാനായിരുന്നു അവന്റെ വിധി.നല്ലൊരു ദീപാവലി പിറ്റേന്ന് തന്റെ ജോലി തെറിക്കും എന്ന് ആ പയ്യന്‍ ഒരിക്കലും കരുതിയിട്ടുണ്ടാവില്ല.ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ട് ഇറങ്ങിപ്പോകുന്ന ആ പയ്യന്റെ ദയനീയ മുഖം ഇപ്പോഴും എന്റേയും കുടുംബത്തിന്റേയും മനസ്സുകളില്‍ മായാതെ നില്‍ക്കുന്നു.ചെറിയ ഒരു സഹായം നല്‍കാന്‍, വീണ്ടും തെരുവില്‍ എവിടെയെങ്കിലും അവനെ കണ്ടുമുട്ടും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചെങ്കിലും കണ്ടില്ല.

വാല്‍: നമ്മുടെ കീഴില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നവരെ നിസ്സാരകാര്യത്തിന് പിരിച്ചു വിടുമ്പോള്‍ അതേ അവസ്ഥ നമുക്കായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന ഒരു ചെറുചോദ്യം മനസ്സിലിട്ടുകൊണ്ട് പ്രവര്‍ത്തിക്കുക.