ആൻ ഐഡിയ കാൻ സേവ് ..... 1

ഒരു സാധനം വാങ്ങിയാൽ അതിൻ്റെ അവസാന ശ്വാസം വരെ അല്ലെങ്കിൽ അത് വാങ്ങിയവന്റെ അവസാന ശ്വാസം വരെ അത് ഉപയോഗിക്കുക എന്നത് പണ്ടേ എൻ്റെ സ്വഭാവമായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ അത് വാങ്ങിയവൻ എന്ത് വിചാരിക്കും എന്നതായിരുന്നു ഈ സ്വഭാവത്തിന് പിന്നിലുള്ള രഹസ്യം.

ഈ പ്രത്യേക സ്വഭാവം കാരണം ചില കടകളിലേക്ക് എനിക്ക് ആയുസ്സിൽ ഇതുവരെ ഒരിക്കൽ മാത്രമേ പോകേണ്ടി വന്നിട്ടുള്ളൂ. ചില കടകളിൽ ഭരണ മാറ്റം പോലെ അഞ്ച് വർഷത്തിൽ ഒരിക്കൽ (ഇത്തവണ ഈ താരതമ്യം തെറ്റാണ് തെറ്റാണ് തെറ്റാണ് ) അതുമല്ലെങ്കിൽ ഏഴു വർഷത്തിൽ ഒരിക്കൽ ഒക്കെ കയറി ഇറങ്ങും.

കെട്ടിയതുകൊണ്ട് പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു ഗുണം ഒന്നും ഇല്ലെങ്കിലും, ഇൻസൈഡ് ചെയ്യുമ്പോൾ അതിനൊരു നെറ്റിപ്പട്ടം എന്ന പോലെ ഒരു ബെൽറ്റ് കൂടി കെട്ടുക എന്നത് ആരിൽ നിന്നോ ഞാൻ കടമെടുത്ത സ്വഭാവമാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ബെൽറ്റ് കെട്ടാതെ ഇൻസൈഡ് ചെയ്യുന്നവരെ കാണുമ്പോൾ മീശ വച്ച ഷാരൂഖ് ഖാനെയാണ് എനിക്ക് ഓർമ്മ വരിക.

അവസാനമായി ബെൽറ്റ് വാങ്ങിയത് എന്നാണെന്ന് കൃത്യമായി ഓർമ്മയില്ലെങ്കിലും അന്ന്  ആദ്യമായി ചെയ്ത ഒരബദ്ധം ഇന്നും മനസ്സിലുണ്ട് (ബെൽറ്റിലും).കടക്കാരൻ ബെൽറ്റിന്റെ 'പാമ്പ്' എനിക്ക് കാണിച്ചു തന്നു.ശേഷം ഒരു പെട്ടി തുറന്ന് പല തരത്തിലുള്ള ബക്കിളുകളും. ബെൽറ്റിന്റെ രണ്ടറ്റവും തമ്മിൽ കൂട്ടി യോജിപ്പിക്കുക എന്നതിലുപരി അതിന് മറ്റുള്ളവരുടെ ശ്രദ്ധ പെട്ടെന്ന് ആകർഷിക്കാനും ഒരു കഴിവുണ്ട്. അതിനാൽ ബെൽറ്റ് ലുക്കില്ലെങ്കിലും ബക്കിൾ ലുക്കുള്ളതാക്കാൻ ഞാൻ പരമാവധി ശ്രദ്ധിക്കാറുണ്ട്. അതിനായി ബക്കിളുകൾക്കിടയിൽ പരതുന്നതിനിടയിൽ അവൻ ഒരു കാര്യം കൂടി പറഞ്ഞു .

"രണ്ടെണ്ണം എടുത്താൽ ഓരോ ദിവസവും മാറ്റി ഇടാം... രണ്ട് ബെൽറ്റ് ആണെന്ന് കാഴ്ചക്കാർക്ക് തോന്നും ..."

"ഐഡിയ ഈസ് ഗുഡ് ... ബട്ട് ബെൽറ്റ് ഈസ് ഇൻ മൈ അര... ഒരാളും അങ്ങനെ ചിന്തിക്കില്ല മകനെ " എന്ന് മറുപടി കൊടുക്കാൻ തോന്നിയെങ്കിലും ഞാനായതുകൊണ്ട് കൊടുത്തില്ല.

അങ്ങനെ ഒരു ബക്കിളും അതിനൊരു ബെൽറ്റും സെലക്ട് ചെയ്ത് കാശും കൊടുത്തു.വീട്ടിലെത്തി ബക്കിൾ ഘടിപ്പിച്ച് ബെൽറ്റ് ചുറ്റിയപ്പോൾ ബെൽറ്റിലെ റെഡിമെയ്ഡ് തുളകളെല്ലാം പിൻഭാഗത്ത് എവിടെയോ എത്തിയിരുന്നു .ഇത് പണ്ട് മുതലേ സംഭവിക്കുന്നതിനായതിനാൽ, ആയതിന് ഞാൻ  കണ്ടു വച്ച പ്രത്യേക ഉപകരണമായ പപ്പടക്കോൽ അന്നും എന്റെ സഹായത്തിനെത്തി.പിറ്റേന്ന് മുതൽ ഞാൻ പുതിയ ബെൽറ്റും കെട്ടി കോളേജിൽ പോകാനും തുടങ്ങി.

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം ചെറിയൊരു സംഭവം ഉണ്ടായി . കുട്ടികൾക്ക് എന്തോ പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നതിനിടയിൽ ഓരോരുത്തരുടെ മുഖത്ത് ഒരു ചിരി പടരാൻ തുടങ്ങി. അവരെല്ലാം നോക്കുന്നത് ഒരേ സ്ഥലത്തേക്കാണെന്ന് എനിക്ക് പെട്ടെന്ന് പിടി കിട്ടി. ഞാൻ വേഗം തിരിഞ്ഞ് നിന്ന് പാന്റിലെ റെയിൽവേ ഗേറ്റ് ഭദ്രമായി അടച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നുറപ്പ് വരുത്തി. പിന്നെയും ഈ പെൺകുട്ടികൾ എന്തിനാണ് വാ പൊത്തി ചിരിക്കുന്നത് എന്നറിയാൻ ഞാൻ ഒന്ന് കൂടി തപ്പി നോക്കി. ബക്കിൾ ബെൽറ്റിന്റെ അറ്റത്ത് നിന്ന് പിടിവിട്ട് തൂങ്ങി നിൽക്കുന്നു!!അന്ന് ഞാനത് എങ്ങനെയൊക്കെയോ മാനേജ് ചെയ്ത് മാനം കാത്തു.

പിന്നീട് ഇത് ഇടക്കിടക്ക് സംഭവിക്കാൻ തുടങ്ങിയതോടെ അതിന്റെ കാരണം ഞാൻ കണ്ടെത്തി. ബെൽറ്റിന്റെ അറ്റത്ത് തേയ്മാനം സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു. അതിനാൽ അറ്റം മുറിക്കണം. അതിന് പറ്റിയ കത്രിക എന്റെ കയ്യിൽ ഇല്ലാത്തതിനാൽ ഞാൻ, ചെരുപ്പുകുത്തി ശിവനെ അഭയം പ്രാപിച്ചു. ശിവന്റെ കയ്യിലുള്ള ലോക്കൽ കത്രിക ബെൽറ്റിനെ നിഷ്പ്രയാസം മുറിക്കുന്നത് കണ്ട് ഞാൻ ഞെട്ടി. കാരണം അതിലും നല്ല കത്രിക വീട്ടിൽ വച്ചാണ് ഞാൻ നാട്ടിൽ കത്രിക തപ്പി നടന്നത്.പിന്നീട് ഉണ്ടായ ബക്കിളിന്റെ ഓരോ ലൂസ് മോഷനും ഞാൻ സ്വന്തം കത്രിക പ്രയോഗിച്ചു. 

ഈ പ്രക്രിയ തുടർന്നാൽ താമസിയാതെ എന്റെ ബെൽറ്റ് എന്റെ മകന്റെ അരയിലേക്ക് ട്രാൻസ്ഫർ വാങ്ങും എന്ന നഗ്‌ന സത്യം ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി.ബക്കിൾ ഘടിപ്പിക്കുന്ന ബെൽറ്റ് എനിക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തിയ കടക്കാരന്റെ മെഡുല ഒബ്‌ളാങ്കട്ടക്ക് മണ്ണാങ്കട്ട കൊണ്ട് ഒരേറ് കൊടുക്കാൻ തോന്നി.പ്രളയ കാലമായതിനാൽ സ്യൂട്ടബിൾ മണ്ണാങ്കട്ട കിട്ടാത്തതിനാൽ അവൻ രക്ഷപ്പെട്ടു.

അങ്ങനെയിരിക്കെ, പ്രളയ ദുരിതാശ്വാസത്തിന്റെ ഒരു ക്യാമ്പിൽ വച്ച് എന്റെ സഹപ്രവർത്തകന്റെ മുന്നിൽ വച്ച് ബക്കിൾ ഊരി നിലത്ത് വീണു. ജാള്യതയോടെ ഞാൻ അത് എടുക്കുന്നതിനിടയിൽ സഹപ്രവർത്തകൻ എന്നെ നോക്കി ചോദിച്ചു.

"എന്തു പറ്റി സാർ ?"

"അത് .... ബക്കിൾ വീണതാ ... ഇനി ബെൽറ്റ് അറ്റം മുറിച്ചാലേ അത് ഫിറ്റാകൂ ...അതിന് കത്രിക ഇല്ല " 

"ബെൽറ്റ് അറ്റം മുറിക്കേ .... സാർ ഒരു പേപ്പർ കഷ്ണം എടുത്ത് നാലായി മടക്കി ബെൽറ്റിന്റെ അറ്റത്ത് വച്ച് ബക്കിൾ അതിലേക്ക് തിരുകി കയറ്റി നോക്കൂ ... പിന്നെ അത് അനങ്ങില്ല ..."

സഹപ്രവർത്തകൻ പറഞ്ഞതുപോലെ ഞാൻ ചെയ്തു നോക്കി.സംഭവം കിടു ആണ് ,ബക്കിൾ ഇനി ആന വലിച്ചാലും ഊരില്ല എന്ന് പറയാൻ പറ്റില്ലെങ്കിലും കാറ്റിൽ ഊരി വീഴില്ല എന്നുറപ്പായി. അതോടെ എന്റെ ബെൽറ്റും അകാല മരണത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടു. 'ആൻ ഐഡിയ കാൻ സേവ് യുവർ ബെൽറ്റ് ' എന്ന് അന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി.