പാതിരാ സൂര്യൻ്റെ നാട്ടിൽ

ജീവിതത്തിൽ നിരവധി യാത്രകൾ ഞാൻ നടത്തിയിട്ടുണ്ട്.  2010 ന് ശേഷമുള്ള മിക്ക യാത്രകളെപ്പറ്റിയും ഇവിടെ പോസ്റ്റ് ചെയ്തിട്ടുമുണ്ട്. ഒരു യാത്രാ വിവരണം വായിച്ച ശേഷം എഴുതിയതല്ല അവയൊന്നും. മറിച്ച് യാത്രയിൽ എനിക്കുണ്ടായ കുഞ്ഞു കുഞ്ഞു അനുഭവങ്ങളും മേമ്പൊടിയായി ചില പ്രയോഗങ്ങളും ചില ഊഹങ്ങളും  എല്ലാം നിറഞ്ഞതാണ് ആ വിവരണങ്ങൾ.

ദീർഘദൂര യാത്രകളിൽ ഏതാനും പുസ്തകങ്ങൾ കൂടി ഞാൻ കൂടെ കരുതാറുണ്ട്. യാത്രയുടെ വിരസത അസ്വസ്ഥമാക്കുന്ന ഘട്ടത്തിൽ പുസ്തകങ്ങൾ നല്ല കൂട്ടാണ്. അപ്രതീക്ഷിതമായി മൂന്നാം കാശ്മീർ യാത്രക്ക് അവസരം കിട്ടിയപ്പോൾ രണ്ട് പുസ്തകങ്ങളും ഞാൻ ബാഗിൽ കരുതി. യാദൃശ്ചികമായി അതിലൊന്ന് ഒരു യാത്രാ വിവരണം ആയിരുന്നു. സഞ്ചാര സാഹിത്യത്തിൻ്റെ കുലപതിയായ ശ്രീ. എസ്.കെ.പൊറ്റക്കാട് എഴുതിയ പാതിരാ സൂര്യൻ്റെ നാട്ടിൽ എന്ന പുസ്തകം.

പാതിരാ സൂര്യൻ്റെ നാടായി ഞാൻ പഠിച്ചതും മനസ്സിലാക്കിയതും നോർവെ ആണ്.പക്ഷെ, ഈ പുസ്തകത്തിൽ വിവരിക്കുന്നത് ഹെൽസിങ്കിയിലെ കാഴ്ചകളാണ്. ഹെൽസിങ്കി ഫിൻലൻ്റിൻ്റെ തലസ്ഥാനമാണ്. സംശയം തീർക്കാൻ ഗൂഗിൾ ചെയ്തപ്പോഴാണ് നോർവെക്ക് പുറമെ ഫിൻലാൻ്റ്, ഐസ്ലാൻ്റ്, അലാസ്ക , കാനഡ തുടങ്ങീ ആർട്ടിക് മേഖലയിലെ രാജ്യങ്ങളിലെല്ലാം പാതിരാ സൂര്യനെ കാണാറുണ്ട് എന്ന് മനസ്സിലായത്. അതിനാൽ ഇവയെല്ലാം പാതിരാ സൂര്യന്റെ നാടാണ് പോലും.

ലോക സമാധാന സമ്മേളനത്തിൽ പങ്കെടുക്കാനുള്ള ഇന്ത്യൻ സംഘത്തിലെ ഒരംഗമായാണ് ഗ്രന്ഥകർത്താവ് ഹെൽസിങ്കിയിൽ എത്തുന്നത്. ഫിൻലൻ്റിൻ്റെ ഉൾനാടുകളിൽ നടക്കുന്ന അനുബന്ധ യോഗങ്ങളിലേക്ക് പോകുമ്പോഴുള്ള കാഴ്ചകളും സ്വന്തം നിലയിൽ നാടു കാണാൻ പോയ അനുഭവങ്ങളും സ്ഥല ചരിത്രങ്ങളും കൊണ്ട് സമ്പന്നമാണ് ഈ പുസ്തകം. മുൻ ധാരണകളില്ലാതെ യാത്രാവിവരണങ്ങൾ എഴുതിയ എൻ്റെ ശൈലിയും ഇത് തന്നെയായതിനാൽ അവ എനിക്ക് വളരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. എന്നാൽ ഫിന്നിഷ് സാഹിത്യകാരന്മാരെപ്പറ്റിയുള്ള നെടുനീളൻ കുറിപ്പുകൾ വായനയുടെ രസച്ചരട് ഇടക്ക് വെച്ചൊന്ന് മുറിച്ച് കളയുന്നു എന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം. 

ഇന്ത്യക്കാരെ കാണാനും തൊടാനും ഫിൻലൻ്റുകാർ കാണിക്കുന്ന ഔൽസുക്യം വായിച്ചപ്പോൾ പണ്ട് മൈസൂരിൽ ടൂർ പോയി വെള്ളക്കാരെ കണ്ട് നോക്കി നിന്നത് ഓർമ്മ വന്നു. അതേപോലെ സൗന സ്നാനം എന്ന വിചിത്രകുളി രീതിയും ഒരു കുളിര് കോരിയിട്ടു. ദ്വിഭാഷിയായി പ്രവർത്തിച്ച കായൃ യും വായനക്കാരൻ്റെ മനസ്സിൽ സ്ഥാനം പിടിക്കും.

പുസ്തകം: പാതിരാ സൂര്യൻ്റെ നാട്ടിൽ
രചയിതാവ്: എസ്.കെ.പൊറ്റക്കാട്
പ്രസാധകർ: ഡിസി ബുക്സ്
പേജ്: 119
വില : Rs 110

താർ മരുഭൂമിയിൽ (ദ ഐവി - 8 )

 യാത്ര ഇത് വരെ .....

ഡെസർട്ട് ക്യാമ്പിൽ ഞങ്ങൾക്കനുവദിച്ച ടെൻ്റിലേക്ക് ഞാനും വിനോദ് മാഷും വേഗം നീങ്ങി. നന്നായിട്ടൊന്ന് കുളിക്കണം എന്നതായിരുന്നു പ്രധാന ഉദ്ദേശം. അധികം വൈകാതെ മരുഭൂമിയിലെ സൂര്യാസ്തമയം കാണാൻ പോകേണ്ടതുണ്ട് എന്നതും എല്ലാവരെയും ധൃതിയുള്ളവരാക്കി. നാളെ രാവിലെ തന്നെ ക്യാമ്പ് വിടും എന്നതിനാൽ, കടലിലെ സൂര്യാസ്തമയം മാത്രം കണ്ട് പരിചയമുള്ള ഞങ്ങൾക്ക് ഇത് ഇന്ന് തന്നെ കാണൽ നിർബന്ധമായിരുന്നു. സാധാരണ ഫാമിലി പാക്കേജ് ആണെങ്കിൽ അസ്തമയവും ഉദയവും കാണാൻ സൗകര്യമൊരുക്കും. എന്നാൽ ജംബോ ഗ്രൂപ്പുകൾക്ക് ഏതെങ്കിലും ഒന്നിനേ പോകാൻ പറ്റൂ.

മരുഭൂമി എന്തെന്ന് അറിയാനും ആസ്വദിക്കാനും ഒട്ടക സവാരി നടത്താനും എല്ലാം അല്പം നേരത്തെ അവിടെ എത്തൽ നിർബന്ധമായിരുന്നു. സഞ്ചാരികളുടെ ഇഷ്ട കേന്ദ്രമായ സാം സാൻഡ് ഡ്യൂൺസിലായിരുന്നു ഞങ്ങളും ചെന്നെത്തിയത്. കാറ്റ് സൃഷ്ടിക്കുന്ന കുന്നുകളും അതിലെ പാറ്റേണുകളും എന്നാണ് സാൻഡ് ഡ്യൂൺസ് എന്നത് കൊണ്ടുദ്ദേശിക്കുന്നത്. ജയ്സാൽമീർ ജില്ലയിലെ സാം എന്ന സ്ഥലത്തായതിനാൽ അതിന്  സാം സാൻഡ് ഡ്യൂൺസ് എന്ന കിടിലൻ പേര് കിട്ടി എന്ന് മാത്രം. സത്യം പറയാമല്ലോ, ജയ്സാൽമീറിൽ എത്തുന്ന സഞ്ചാരികളുടെ വാക്കുകളിൽ നിന്ന് സാം സാൻഡ് ഡ്യൂൺസ് എന്നാൽ എന്തോ ഒരു കിടിലൻ സ്ഥലമാണെന്നായിരുന്നു ഞാൻ കരുതിയത്.

അഞ്ച് മണിയോടെ ഞങ്ങളുടെ ബസ്സിൽ തന്നെ ഞങ്ങൾ താർ മരുഭൂമിയിലെത്തി. പഹൽഗാമിൽ പോണി വാലകൾ കുതിര സവാരിക്കായി ക്ഷണിച്ചത് പോലെ ഇവിടെ ഊംഡ് വാലകൾ ഒട്ടക സവാരിക്കായി ഞങ്ങളെ പൊതിഞ്ഞു. വലിയ ഒരു ഏരിയ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി അത് വഴിയൊക്കെ കറങ്ങി വരാൻ രണ്ട് പേർക്ക് നൂറ് രൂപയാകും എന്നും പറഞ്ഞു. ഒട്ടക സവാരി ഞങ്ങളുടെ പാക്കേജിൽ ഉള്ളതായതിനാൽ ടൂർ മാനേജർ ലെനിൻ്റെ നിർദ്ദേശത്തിനായി ഞങ്ങൾ കാത്ത് നിന്നു. എല്ലാവർക്കും കയറാൻ പാകത്തിൽ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഒരു കൂട്ടം ഒട്ടകങ്ങളെ ഒരുമിച്ച് കിട്ടി. ഈരണ്ട് പേരായി ഒട്ടകപ്പുറത്തേറി. 

വിമാനത്തിൻ്റെ ടേക്ക് ഓഫ് സമയത്ത് അടിവയറ്റിൽ മിന്നുന്ന കൊള്ളിയാൻ പോലെ ഒന്ന് നിലത്ത് കിടക്കുന്ന ഒട്ടകം എണീക്കുമ്പോഴും എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. ഒട്ടകത്തിൻ്റെ മൂക്കു കയർ പിടിച്ചവനെ കണ്ടപ്പോൾ വിനോദൻ മാഷിന് ഇറങ്ങണം എന്നായി. കാരണം ഒട്ടകത്തിൻ്റെ മുട്ടിൻകാൽ ഉയരം പോലും ഇല്ലാത്ത കുഞ്ഞ് മക്കളായിരുന്നു എല്ലാത്തിൻ്റെയും നിയന്ത്രണക്കാർ. അതും ചിലരുടെ കയ്യിൽ രണ്ടെണ്ണത്തിൻ്റെ കടിഞ്ഞാൺ !!

പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല എന്നും, വീഴുമ്പോൾ കണ്ണും മൂക്കും വായും അടച്ച് പിടിച്ച് വീണാൽ ഒന്നും പറ്റില്ല എന്നുമുള്ള എൻ്റെ വാക്കുകൾ വിനോദൻ മാഷിന് ധൈര്യം പകർന്നു. കണ്ണിലും മൂക്കിലും വായിലും മണൽ കയറാതിരിക്കാനായിരുന്നു ഞാൻ അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്. ഒട്ടകങ്ങൾ അടുത്ത് വന്നു തൊട്ടുരുമ്മുന്നതും പിടിക്കാൻ ഒരു പിടിവള്ളി പോലും ഇല്ലാത്തതും (മുന്നിൽ ഇരിക്കുന്നയാൾക്ക് മരക്കൊമ്പ് പോലെ ഒരു സാധനത്തിൽ പിടിച്ചിരിക്കാം) സവാരി പെട്ടെന്ന് തീർക്കാൻ വിനോദൻ മാഷെ പ്രേരിപ്പിച്ചു. 

മാഷിൻ്റെ മനോഗതം പോലെ,  ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച ഏരിയയുടെ അകത്ത് ഒരു കുഞ്ഞു വൃത്തം വരച്ച് സവാരി അവസാനിച്ചു. ഒട്ടകപ്പുറത്ത് നിന്നിറങ്ങിയ ഞങ്ങൾ, മരുഭൂമിയിലൂടെ ഒന്ന് നടന്ന് നോക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെ നടക്കുന്നതിനിടയിൽ വീണ്ടും ഒരു ഊംഡ് വാല ഞങ്ങളെ സമീപിച്ചു. വിനോദൻ മാഷിന് താല്പര്യമില്ലാത്തതിനാൽ അമ്പത് രൂപക്ക് ഞാൻ ഒറ്റക്ക് ഒട്ടകപ്പുറത്തേറി. അല്പം കൂടി വേഗതയിൽ മറ്റൊരു കുഞ്ഞു വൃത്തം വരച്ച് അയാളും ഫിനിഷ് ചെയ്തു.

പൊടിപ്പറത്തിക്കൊണ്ട് കുതിച്ച് പായുന്ന സഫാരി ജീപ്പുകളും ബൈക്കുകളും കാൽനട ദുരിതത്തിലാക്കി. കണ്ണും മൂക്കും ഇല്ലാതെ പല വഴിയെ വരുന്ന സഫാരി വണ്ടികൾ ഞങ്ങളെ ഇടിച്ച് തെറുപ്പിക്കുമോ എന്ന് പോലും ഒരു വേള ഭയന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെയാകാം ഞങ്ങളെപ്പോലെ അതിലൂടെ നടക്കുന്നവർ വിരലിൽ എണ്ണാവുന്നവരേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. സാൻഡ് ഡ്യൂൺസ് എല്ലാം ഇവരുടെ ചീറിപ്പായലിൽ അലങ്കോലമായിരുന്നു. നടന്ന് നടന്ന് ഞങ്ങൾ ദൂരെ ഒരു സ്ഥലത്തെത്തി. അതിനപ്പുറത്തേക്ക് പ്രവേശനം അനുവദിക്കാത്തതിനാൽ ഞങ്ങൾ തിരിച്ച് പോന്നു.

സൂര്യാസ്തമയത്തിൻ്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ വാനിൽ കണ്ട് തുടങ്ങി. മണൽ കൂനയുടെ പിറകിൽ നിന്ന് ഒട്ടകങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിലുള്ള അസ്തമയ സൂര്യന്റെ ഭംഗി ഞാൻ മനസ്സിൽ ഒന്ന് കോറിയിട്ടു. പ്രകൃതി വരയ്ക്കാൻ പോകുന്ന ആ ചിത്രം കാണാനും ക്യാമറയിൽ പകർത്താനുമായി ഞാനും വിനോദ് മാഷും കാത്തിരുന്നു.

(തുടരും...)

റംസാൻ നിലാവിലെ പുഞ്ചിരി

2004 ലാണ് എൻ്റെ വീടിൻ്റെ പണി ആരംഭിക്കുന്നത്. തറവാട് വീടിൻ്റെ പിന്നിലായി പട്ടിയും കുറുക്കനും ഓരിയിട്ടിരുന്ന പറമ്പിൻ്റെ  അങ്ങേ മൂലയിലായിരുന്നു വീടിനായി ബാപ്പ എനിക്ക് അനുവദിച്ച് തന്ന സ്ഥലം. വീട് പണി ആരംഭിക്കുമ്പോൾ തന്നെ എൻ്റെ പ്രിയപ്പെട്ട പിതാവ് ഒരു നാടൻ മാവിൻ തൈയും അതിരിൽ നട്ടു.  വീടിൻ്റെ പടവ് തുടങ്ങി ഏതാനും ദിവസങ്ങൾക്കകം 2008 ജൂൺ 29 ന് അദ്ദേഹം ഇഹലോകവാസം വെടിഞ്ഞു.

വീടിൻ്റെ പണിക്കായി കല്ലും മെറ്റലും മണലും കമ്പിയും സിമൻ്റും മറ്റും എല്ലാം കൊണ്ടു വരുമ്പോൾ പ്രസ്തുത മാവിൻ തൈ ഞാൻ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചു. സൈറ്റിൽ മാറി മാറി വരുന്ന പണിക്കാരോടും ആ മാവിൻ തൈ ശ്രദ്ധിയ്ക്കാൻ ഞാൻ നിർദ്ദേശം നൽകി. വീട് പണി പുരോഗമിച്ചതിനൊപ്പം മാവിൻ തൈയും വളർന്ന് വന്നു. 2010ൽ ഞാൻ പുതിയ വീട്ടിൽ കുടിയിരിക്കുമ്പോൾ മുറ്റത്ത് ആ മാവും നെഞ്ച് വിരിച്ച് നിന്നു.

ബാപ്പ കാണിച്ച് തന്ന, ഫലവൃക്ഷത്തൈകൾ നടുന്ന ഈ മാതൃക ഞാൻ മറ്റൊരു രൂപത്തിൽ പ്രാവർത്തികമാക്കി. വീട്ടിലെ വിശേഷ ദിവസങ്ങളായ മക്കളുടെയും ഞങ്ങളുടെയും ജന്മദിനങ്ങളിലും വിവാഹ വാർഷിക ദിനത്തിലും വീടിന് ചുറ്റും ഓരോ തരം ഫലവൃക്ഷത്തൈ ഞാൻ വച്ച് പിടിപ്പിച്ചു.  സ്വന്തം ജന്മദിന മരങ്ങളായതിനാൽ മക്കൾ അവയെ നന്നായി പരിപാലിക്കുകയും ചെയ്തു. "മൈ ബർത്ത് ഡേ ആൻ എർത്ത് ഡേ" എന്ന പേരിൽ ഞാൻ ഈ പരിപാടി എൻ്റെ കോളേജില എൻ.എസ്.എസ് യൂണിറ്റിലും നടപ്പിലാക്കി.

നമുക്കാവശ്യമായ വിവിധ പഴങ്ങൾ രാസ വളങ്ങളും കീടനാശിനികളും പ്രയോഗിക്കാതെ നമ്മുടെ വീട്ടുവളപ്പിൽ നിന്നും ലഭ്യമാക്കുക എന്നതായിരുന്നു എന്റെ ലക്ഷ്യം. വേനലവധിയിൽ വീട്ടിൽ കളിക്കാൻ വരുന്ന കുട്ടികൾക്ക് പറിച്ച് കഴിക്കാനും അതുവഴി അവരിൽ ഒരു പരിസ്ഥിതി ബോധം വളർത്താനും കൂടി ഇത് ഗുണകരമാകും എന്നും എനിക്ക് തോന്നി. പഴങ്ങൾ കൂടുതലായി കഴിക്കുന്ന റംസാൻ വ്രതക്കാലത്ത് എൻ്റെ സ്വന്തം വളപ്പിൽ നിന്നുള്ള പഴങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കാം എന്നതും ഞാൻ സ്വപ്നം കണ്ടു.മാവ് മാങ്ങ തരാൻ തുടങ്ങിയതോടെ അത് ഭാഗികമായി സാക്ഷാൽക്കരിക്കുകയും ചെയ്തു.

എന്നാൽ ഈ വർഷത്തെ റമസാനിൽ സർവ്വ ശക്തനായ ദൈവം എൻ്റെ ലക്ഷ്യ സാക്ഷാൽക്കരണ ദിവസമായി ഒരു ദിനം കരുതി വച്ചിരുന്നു. ലോക ജലദിനമായ മാർച്ച് 22 ന് റംസാൻ മാസത്തിലെ 21-ാം ദിനത്തിൽ വൈകിട്ട് എൻ്റെ മേശയിൽ നിരന്ന പഴങ്ങൾ അതിന് തെളിവായി.

(ഓരോന്നിലും ക്ലിക്ക് ചെയ്ത് ആ സ്റ്റോറി കൂടി വായിക്കുക)

1. മുന്തിരി  : 2019 ലെ ഞങ്ങളുടെ വിവാഹ വാർഷിക തൈയിൽ നിന്ന് 
2. മാങ്ങ : ബാപ്പ നട്ട തൈയിൽ നിന്ന്
3. സീതപ്പഴം : ഫോട്ടോയിൽ കാണുന്ന മോളുടെ രണ്ടാം ജന്മദിനത്തിൽ നട്ട തൈയിൽ നിന്ന് 
4. ചക്ക : 2020 ലെ ഞങ്ങളുടെ വിവാഹ വാർഷിക തൈയിൽ നിന്ന് 
5. പീനട്ട് ബട്ടർ: ഫോട്ടോയിൽ കാണുന്ന മോൻ്റെ    ആറാം ജന്മദിനത്തിൽ നട്ട തൈയിൽ നിന്ന്
6. റോസാപ്പിൾ : എൻ്റെ ഈ ഭ്രാന്തിന് പിന്തുണ പ്രഖ്യാപിച്ചു കൊണ്ട് ഏതോ പക്ഷി ഇട്ട കുരു മുളച്ച തൈയിൽ നിന്ന് 

വിദൂരമല്ലാത്ത ഭാവിയിൽ വീട്ടുമുറ്റത്ത് നിന്ന് കാശ്മീരി ആപ്പിൾ പറിക്കുന്നതും ഞാൻ സ്വപ്നം കാണുന്നു ! ഈ പിരാന്ത് മൂത്തപ്പോൾ ഇരുപത്തിയഞ്ചാം വിവാഹ വാർഷികത്തിന് ഒരു ആപ്പിൾ തൈയും വെച്ചിട്ടുണ്ട്.

ഈ റംസാൻ നിലാവിൽ മാനത്തെ നക്ഷത്രങ്ങൾക്കിടയിൽ നിന്ന് എൻ്റെ പ്രിയ പിതാവ് ഇതെല്ലാം കണ്ട് പുഞ്ചിരി തൂകുന്നുണ്ടാകും. ദൈവത്തിന് സ്തുതി.

യെല്ലോ സിറ്റിയിൽ ... ( ദ ഐവി - 7)

യാത്ര ഇവിടെ വരെ (click & read)

ജയ്സാൽമീറിൽ ഞങ്ങൾ ട്രെയിൻ ഇറങ്ങുമ്പോൾ സമയം ഉച്ചക്ക് പന്ത്രണ്ട് മണിയായിരുന്നു. ഇന്ത്യയിലെ വിവിധ റെയിൽവെ സ്റ്റേഷനുകളെപ്പോലെ ജയ്സാൽമീർ സ്റ്റേഷനിലും പുനരുദ്ധാരണ പ്രവർത്തനങ്ങൾ നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ട്രെയിൻ ഇറങ്ങിയത് പൊരി വെയിലിൽ പൊടി നിറഞ്ഞ് കിടക്കുന്ന പ്ലാറ്റ്ഫോമിലേക്കായിരുന്നു. ടൂർ മാനേജർ ലെനിൻ, സ്റ്റേഷന് പുറത്ത് ഞങ്ങളെ കാത്തിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാവരും എത്തിയതോടെ ജയ്സാൽമീറിലെ ഞങ്ങളുടെ രഥമായ "ഹനുമാനി"ൽ കയറി.

ഉച്ച ഭക്ഷണം കഴിച്ച ശേഷം ജയ്സാൽമീർ കോട്ടയും കണ്ട് ഡെസർട്ട് ക്യാമ്പിലേക്ക് നീങ്ങും എന്നായിരുന്നു ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചത്.

അത്യാവശ്യം നല്ലൊരു ഹോട്ടൽ ആണെന്ന് ലെനിൻ പറഞ്ഞ് ഞങ്ങളെത്തിയത് കോട്ടക്കടുത്തുള്ള ഹോട്ടൽ മിലനിൽ ആയിരുന്നു. ജയ്സാൽമീർ കോട്ടക്കൊപ്പം തന്നെ പണി കഴിപ്പിച്ച ഒരു തൊഴുത്ത് ഒന്ന് മിനുക്കി കുറെ മേശയും കസേരയും ഇട്ടത് പോലെയാണ് ആദ്യ      കാഴ്ചയിൽ  എനിക്ക് തോന്നിയത്. ഞങ്ങൾക്ക് തന്നെ എല്ലാവർക്കും  ഇരിക്കാൻ സൗകര്യമില്ലാത്ത അവിടെ CET യിലെ കുട്ടികൾ കൂടി എത്തിയിരുന്നു. ബട്ടർ നാനും ദാൽ ഫ്രൈയും കഴിച്ച് ഞങ്ങൾ വേഗം പുറത്തിറങ്ങി.

കുട്ടികൾ പലരും പല വഴിക്ക് നീങ്ങുന്നത് കണ്ട ഞാൻ അടുത്ത പരിപാടി അറിയാനായി സ്റ്റുഡൻ്റ് കോർഡിനേറ്റർ അഭയിനെ വിളിച്ചു. കോട്ടക്കകത്ത് ഇന്ന് കയറുന്നില്ല എന്നും പരിസരം ഒന്ന് നടന്ന് കണ്ട് പരിചയപ്പെടാൻ അൽപസമയം അനുവദിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും അഭയ് അറിയിച്ചു. പൊരി വെയിലത്ത് അലഞ്ഞ് തിരിയേണ്ട എന്ന തീരുമാനത്തിൽ ഞാൻ സമീപത്ത് എവിടെയെങ്കിലും പള്ളിയുണ്ടോ എന്ന് ഗൂഗിളമ്മായിയോട് ചോദിച്ചു. നൂറ് മീറ്റർ അടുത്ത് തന്നെ ഒരു ഗൂഗിളമ്മായി  പള്ളി കാണിച്ച് തന്നപ്പോൾ എനിക്കും സന്തോഷമായി. അമ്മായി കാണിച്ച വഴിയേ ഞാൻ നടന്നു.

പള്ളി കണ്ടെത്തിയെങ്കിലും അകത്തേക്ക് കയറാനുള്ള വഴികൾ എല്ലാം പൂട്ടിക്കിടന്നത് എന്നെ നിരാശനാക്കി. ചോദിച്ച് നോക്കാൻ ഒരാളെപ്പോലും കാണാത്തതിനാൽ ഞാൻ തിരിച്ചു പോരുകയായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് ഏതാനും കുട്ടികളുടെ ശബ്ദം എൻ്റെ ചെവിയിൽ വന്നലച്ചത്. പള്ളിയുടെ മുമ്പിലേക്കെത്തുന്ന ഒരു ഇടുങ്ങിയ വഴിയിലൂടെ എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ച് വരുന്ന കുട്ടിക്കൂട്ടത്തോട് പ്രതീക്ഷയില്ലാതെ, പള്ളിയിൽ കയറാനുള്ള വഴി ഞാൻ ചോദിച്ചു. എൻ്റെ ചോദ്യം മനസ്സിലായ കുട്ടികളിലൊരാൾ പൂട്ടിക്കിടന്ന വാതിലിൻ്റെ മുന്നിൽ വന്ന് ഒന്ന് ചാടി മുകളിൽ തപ്പിക്കൊണ്ട് എനിക്ക് താക്കോൽ എടുത്ത് തന്നു! അങ്ങനെ ജയ്സാൽമീറിലെ പള്ളി സ്വയം തുറന്ന് കൊണ്ട് ഞാൻ നമസ്കാരം നിർവ്വഹിച്ചു. തിരിച്ചിറങ്ങുമ്പോഴേക്കും പ്രാർത്ഥനയ്ക്കായി നിരവധി പേർ വന്നതിനാൽ എനിക്കത് പൂട്ടേണ്ടി വന്നില്ല.

തിരിച്ച് വിനോദൻ മാഷുടെ അടുത്തെത്തിയപ്പോഴാണ് ഞാനൊരു കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചത്. ജയ്പൂരിലെ കെട്ടിടങ്ങൾക്ക് പിങ്ക് നിറം എന്ന പോലെ ജയ്സാൽമീറിലെ കെട്ടിടങ്ങൾക്കെല്ലാം മഞ്ഞ നിറമായിരുന്നു. കോട്ട മതിലടക്കം മഞ്ഞ നിറത്തിൽ കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ ഗൂഗിളിൽ വീണ്ടും തപ്പി. ജയ്പൂരിനെ പിങ്ക് സിറ്റി എന്ന് വിളിക്കുന്ന പോലെ ജയ്സാൽമീറിനെ യെല്ലോ സിറ്റി എന്നും വിളിക്കുന്നു എന്ന് ഗൂഗിൾ പറഞ്ഞ് തന്നു. കെട്ടിടങ്ങളിൽ സൂര്യകിരണങ്ങൾ പതിക്കുമ്പോൾ സ്വർണ്ണ നിറം ആകുന്നതിനാൽ ഗോൾഡൻ സിറ്റി എന്നും ജയ്സാൽമീർ അറിയപ്പെടുന്നുണ്ട്.

രണ്ട് മണിയോടെ കോട്ട പരിസരത്തെ കറക്കം അവസാനിപ്പിച്ച് ഞങ്ങൾ ഡെസർട്ട് ക്യാമ്പിലേക്കുള്ള യാത്ര ആരംഭിച്ചു. മരുഭൂമിയുടെ സാമീപ്യം അറിയിച്ചു കൊണ്ട് റോഡിനിരുവശവും മണലാരണ്യങ്ങൾ കണ്ട് തുടങ്ങി.

വിവിധ റിസോർട്ടുകളിലേക്കുള്ള ടാക്സികൾ സഞ്ചാരികളെയും വഹിച്ച്  ഇടതടവില്ലാതെ പോയിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ട്. നാല്പതും അമ്പതും ടെൻ്റുകളുമായി (റിസോർട്ടുകൾ) സഞ്ചാരികളെ കാത്തിരിക്കുന്ന നിരവധി ഡെസർട്ട് ക്യാമ്പുകൾ വഴി നീളെ കാണാം. ഡെസർട്ട് ക്യാമ്പിൽ റൂം കിട്ടാത്തത് കാരണം ആരും തിരിച്ച് പോകും എന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല. ഒരു മണിക്കൂർ കൊണ്ട് ഞങ്ങൾ ബുക്ക് ചെയ്ത 'വെൽകം ഡെസർട്ട് ക്യാമ്പിൽ' എത്തിച്ചേർന്നു.

(തുടരും...)

വവ്വാലുകൾ ഹാപ്പിയാണ്

ഒക്ടോബർ മാസത്തിലാണ് കേരളത്തിൽ സാധാരണ മാവ് പൂക്കുന്നത് എന്നാണ് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നത്. കുട്ടിക്കാലത്ത്, ഡിസംബറിൻ്റെ കുളിരാകുമ്പഴേക്കും ചമ്മന്തി അരക്കാൻ പാകത്തിൽ പുളിയാകുന്ന മാങ്ങകൾ എറിഞ്ഞ് വീഴ്ത്താനും വേനലവധിയിലെ ഇളം കാറ്റിൽ പഴുത്ത മാങ്ങകൾ വീഴുന്നത് ഓടിച്ചെന്ന് പെറുക്കി എടുക്കാനും ഈ പൂവിടലാണ് സഹായകരമായിരുന്ന്ത്. കഴിഞ്ഞ നാലഞ്ച് വർഷമായി എനിക്ക് നോമ്പ് കാലത്ത് മുറ്റത്ത് നിന്നുള്ള മാങ്ങ ലഭിക്കുന്നതും ഈ രീതിയിൽ മാവ് പൂക്കുമ്പോഴാണ്.

കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനം കാരണമാണോ എന്നറിയില്ല കഴിഞ്ഞ വർഷവും അതിൻ്റെ മുമ്പത്തെ വർഷവും മാവ് പൂത്തത് പല ഘട്ടങ്ങളിലായാണ്. ജനുവരിയിൽ മാവ് പൂത്താൽ പിന്നാലെ വരുന്ന വേനൽ മഴയിൽ ഉണ്ണിമാങ്ങകൾ ധാരാളം എണ്ണം നിലം പൊത്തും. ബാക്കി വരുന്നവ പഴുത്ത് പാകമാകാൻ ജൂൺ കഴിയും. മഴ കൊണ്ട മാങ്ങകൾ കറുത്ത നിറത്തിലായിരിക്കും അപ്പോൾ ലഭിക്കുന്നത്.

ഇത്തവണ എൻ്റെ മുറ്റത്തെ നാടൻ മാവ് ആദ്യ ഘട്ടം പൂത്തത് നവംബർ മദ്ധ്യത്തിലാണ്.  കുട്ടികളെക്കണ്ടും മാമ്പൂ കണ്ടും കൊതിക്കരുത് എന്ന് പറയുന്നത് അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ ശരിവച്ച് കൊണ്ട് രണ്ട് കുല മാങ്ങ മാത്രം ബാക്കിയായി.മീലിബഗ്ഗിൻ്റെ അനിയന്ത്രിതമായ കൂട് കൂട്ടൽ കാരണം ഫെബ്രുവരിയിൽ ചമ്മന്തി പ്രായത്തിൽ  ഞാനത് പറിച്ചു. 

                                                         
ഞാനും മീലി ബഗ്ഗും വവ്വാലും കാണാതെ ഒരുവൻ ഇലകൾക്കടിയിൽ സ്വയം ഒളിച്ചിരുന്ന് ജീവിത ചക്രം പൂർത്തിയാക്കി പഴുത്ത് ഇക്കഴിഞ്ഞ ദിവസം താഴെ വീണു. അങ്ങനെ ഈ വർഷത്തെ ആദ്യത്തെ പഴുത്ത മാങ്ങ നോമ്പിന് തന്നെ കിട്ടി. 

അതേ മാവ് തന്നെ രണ്ടാം ഘട്ടം ഡിസംബർ അവസാനത്തിൽ പൂത്തു. ആ പൂക്കളിൽ നിന്നുള്ള മാങ്ങകൾ കയ്യെത്തും ഉയരത്തിൽ ഏവരെയും കൊതിപ്പിച്ച് തൂങ്ങി നിൽക്കുന്നു. 

മൂന്നാം ഘട്ടമായി ജനുവരി അവസാനത്തിൽ മാവ് വീണ്ടും നന്നായി പൂത്തു. അത് ഉണ്ണിമാങ്ങകളും കണ്ണിമാങ്ങകളുമായി വിഹരിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അങ്ങകലെ  ബംഗ്ലാദേശിൽ ആർക്കോ അസൂയ വന്നു. അസൂയ മൂത്ത് ന്യൂനമർദ്ദമായി.അത് വളർന്ന് കാറ്റായി , കാറായി , മഴയായി ഇങ്ങ് കേരളത്തിൽ എത്തി. പൊരിവെയിലിൻ്റെ ചൂടേറ്റ് തളർന്ന ഉണ്ണികളും കണ്ണികളും ആവേശത്തോടെ ആ മഴയിൽ കുളിച്ചു.കുറെ എണ്ണം ജലദോഷം പിടിച്ച് ഇപ്പോൾ നിലം പതിക്കാൻ തുടങ്ങി. 

മാവമ്മ അപ്പോഴും സന്തോഷം കൊണ്ട് ചിരിച്ചു!  പോയ ഉണ്ണികൾക്ക് പകരമാകാൻ അതാ മാർച്ച് മദ്ധ്യത്തിൽ വീണ്ടും പൂവിടുന്നു!! വിഷു കുളിച്ച് വരുന്ന മഴയിൽ ഇനി എത്ര മാങ്ങകൾ നിലനിൽക്കുമോ ആവോ? നില നിന്നാലും ജൂൺ - ജൂലായ് മാസങ്ങളിൽ കരിങ്കുട്ടൻമാരായി വീണ് കിടക്കുമ്പോൾ ആരെങ്കിലും മൈൻഡ് ചെയ്യുമോ എന്ന് പാവം മാവമ്മ ആലോചിച്ചിട്ടുണ്ടാവില്ല.

ഏതായാലും വീട്ടിലെ വവ്വാലുകൾ ഹാപ്പിയാണ്, മാർച്ച് മുതൽ ആഗസ്റ്റ് വരെ ഇനിയുള്ള ആറ് മാസം മാങ്ങയും ചക്കയും പേരക്കയും മുന്തിരിയും സപ്പോട്ടയും ചാമ്പക്കയും പപ്പായയും റമ്പൂട്ടാനും നിറഞ്ഞ ഒരു സീസൺ! വവ്വാലുകളേ... നിങ്ങളെന്തും തിന്നോളൂ, നിപ മാത്രം പകരം തന്ന് പോകരുത് - പ്ലീസ്.