അമ്മാവന്റെ കൂളിംഗ് എഫക്ട്

                ഭൌതികശാസ്ത്രത്തില്‍‍ (എന്ന് വച്ചാല്‍‍ ഫിസിക്സ്) അന്നത്തെ കാലത്തെ സാമാന്യം നല്ല മാര്‍‍ക്കോടെ ബിരുദം നേടിയിട്ടും കേരളത്തിലെ ഒരു കോളേജും എന്നെ ബിരുദാനന്തര ബിരുദത്തിന് ചേര്‍‍ക്കാന്‍‍ തയ്യാറായില്ല. അപ്പൂപ്പന്താടിക്കായ പൊട്ടിയപോലെ എല്ലാ മെയ് മാസങ്ങളിലും കേരളത്തങ്ങോളമിങ്ങോളമുള്ള വിവിധ കോളേജുകളില്‍‍ നിന്ന് ബിരുദവുമായി ഇറങ്ങുന്ന ആയിരത്തിലധികം വരുന്ന വിരുതന്മാര്‍‍ക്കായി  ബിരുദാനന്തര ബിരുദപഠനത്തിന് അന്ന് വെറും 7 കോളേജുകളേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.ആ ഏഴിലും ഞാന്‍‍ അപേക്ഷ സമര്‍‍പ്പിച്ചെങ്കിലും അധികാരികള്‍‍ കനിഞ്ഞില്ല. ഉര്‍‍വശീശാപം അപ്പക്കാരം എന്നാണല്ലോ പുതിയ മൊഴി– അങ്ങനെ ഞാന്‍‍ മലപ്പുറം പാലസ് ഹോട്ടലിന് മുകളിലുള്ള യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി ബി.എഡ് സെന്ററില്‍‍ നോണ്‍‍ വെജിറ്റേറിയന്‍‍ ബി.എഡിന് ചേര്‍‍ന്നു.

              കാലം ഗമിക്കേ ഫിസിക്കല്‍‍ സയന്‍‍സിലെ ഞാനും മലയാളത്തിലെ മണിയും കണക്കിലെ അനിലും ഒരു ചരിത്രദശാസന്ധിയില്‍‍ ഒത്തുചേര്‍‍ന്നു.അരീക്കോട്ടുകാരനായ ഞാനും കരുവാരക്കുണ്ട്കാരനായ മണിയും വണ്ടൂരുകാരനായ അനിലും എന്നും ഒന്നിച്ചത്, ചീഞ്ഞുനാറുന്ന മഞ്ചേരി മാര്‍‍ക്കറ്റിനടുത്തുള്ള പഴയ സ്റ്റാന്റിലായിരുന്നു – മലപ്പുറം ബസ് കയറാന്‍‍ (ഊഴം കാത്ത് ബസിന് സമീപം നില്‍ക്കുമ്പോഴുള്ള ആ നാറ്റം തന്നെയായിരുന്നു അന്നത്തെ പ്രധാന ചരിത്രദശാസന്ധി ).

              അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം മണി ആ രഹസ്യം നാലാളുടെ മുന്നില്‍‍ പുറത്ത്‌വിട്ടു – “ആബിദിനെക്കണ്ടാല്‍‍ സിനിമാനടന്‍‍ ഇന്ദ്രന്‍‍സിനെപ്പോലെയുണ്ട് “. സിനിമ കാണാത്തതിനാലും മമ്മൂട്ടിയും മോഹന്‍‍ലാലും അല്ലാത്ത സിനിമാനടന്മാരുടെ ഊരും പേരും എനിക്കറിയാത്തതിനാലും മണിയുടെ ഈ വെളിപ്പെടുത്തല്‍‍ ഒരു ‘വലിയ അംഗീകാര‘മായി ഞാന്‍‍ ഏറ്റെടുത്തു. പിന്നീട് എല്ലാ ദിവസവും ആ നടന്റെ ‘സൌന്ദര്യം’ നിലനിര്‍‍ത്താനുള്ള പെടാപാടിലായിരുന്നു  ഞാന്‍‍. (ബി.എഡ് അവസാനിക്കാന്‍‍ നേരത്താണ് ഇന്ദ്രന്‍‍സ് എന്ന നടന്റെ സൌന്ദര്യം  ഞാന്‍‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്.).അപ്പോഴാണ് യൂത്ത്ഫെസ്റ്റിവലിനുള്ള ഞങ്ങളുടെ ഹൌസിന്റെ നാടകത്തില്‍‍ ഹാജിയാരുടെ കാര്യസ്ഥന്റെ റോളിലേക്ക് അനില്‍‍ എന്നെ ‘നോമിനേറ്റ് ‘ ചെയ്തത്. അഭിനയത്തില്‍‍ ഒരു മുന്‍‍‌കാല പരിചയവും ഇല്ലാത്ത ‘ഇന്ദ്രന്‍‍സ്’‘ ആ വെല്ലുവിളി ഏറ്റെടുത്തു.

“ കാര്യസ്ഥന്‍‍ ഹാജിയാരുടെ പിന്നാലെ ഇതാ ഇങ്ങനെ നടക്കണം “ സംവിധായകനായ സുരേഷ് അഭിനയിച്ച് കാണിച്ച് തന്നു.

“ഇത് ഒരു മാതിരി ചാണകം ചവിട്ടിയ പോലെയുള്ള നടത്തമാണല്ലോ…” ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.

“അല്ലല്ല….മുടന്തന്‍‍ അന്ത്രുവായാ നീ നടക്കേണ്ടത്….” സുരേഷ് പറഞ്ഞു.

‘ഓ.കെ …  അന്ത്രു ഇന്ദ്രന്‍സ്…. പ്രാസമൊത്ത പേര്  ‘ ഞാന്‍‍ മനസ്സില്‍‍ പറഞ്ഞു.

         മടക്കി കുത്തിയ കൈലിയും അതിനടിയിലൂടെ തൂങ്ങി നില്‍ക്കുന്ന ഡ്രോയറും ബനിയനും തോളില്‍‍ ഒരു തോര്‍‍ത്ത് മുണ്ടും ആയിരുന്നു  അന്ത്രുവിന്റെ വേഷം. ഡ്രോയറ്‍ പെട്ടെന്ന് ഒപ്പിക്കാന്‍ പറ്റാത്ത സാധനമായതിനാല്‍‍ ഞാന്‍‍ അനിലിനോട് ഒന്ന് സംഘടിപ്പിക്കാന്‍‍ പറഞ്ഞു.

“അതൊരു പ്രശ്നമേ അല്ല …പട്ടാളത്തിലുള്ള അമ്മാവന് 12 ഡ്രോയറാ…” അനില്‍‍ പറഞ്ഞു.

“അതിലൊന്ന് എടുത്താല്‍‍ അമ്മാവന് ബുദ്ധിമുട്ടാവില്ലേ ?” ഞാന്‍‍ സംശയം ഉന്നയിച്ചു.

“ഏയ്…ഒരു മാസം കാത്സറായിക്കകത്ത്  “ഫ്രീ ഹാങ്ങിംഗ്” ആയിരിക്കും…രാജസ്ഥാനിലെ ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന ചൂടില്‍‍  അതൊരു സൌകര്യമല്ലേ …. അമ്മാവന് വേണ്ടി ഒരു മരുമകന് ഇതില്‍‍ കൂടുതല്‍‍ എന്ത് ചെയ്യാനാകും..? സൊ ഡോണ്ട് വറി…അത് ഞാന്‍ ഏറ്റു…” 
അനിലിന്റെ വാക്ക് എന്നെ സമാധാനിപ്പിച്ചെങ്കിലും ഒരു സ്റ്റെപ്പിനി കരുതാന്‍‍ തന്നെ ഞാന്‍‍ തീരുമാനിച്ചു.

          നാട്ടില്‍‍ തുണി കൊണ്ടുള്ള ബാനറുകളുടെ കാലമായിരുന്നു അത്.ബാനറ്‍ കെട്ടി ഒന്നോ രണ്ടോ ആഴ്ച കഴിഞ്ഞാല്‍‍ മിക്ക ബാനറുകളും അപ്രത്യക്ഷമാകും. പിന്നെ അവ പൊങ്ങുന്നത് നാട്ടിലെ ചെക്കന്മാരുടെ ലുങ്കിയുടെ അടിയില്‍ ഡ്രോയറ് ആയിട്ടാണ്. ഈ ഡ്രോയറുകള്‍‍ തയ്ക്കുന്നത് സ്വയം ആണ്. അല്ലെങ്കില്‍‍ അതിന്റെ ഉറവിടക്കഥ മുഴുവന്‍‍ ടൈലര്‍ക്കു മുമ്പില്‍‍ നിരത്തേണ്ടി വരും എന്ന് മാത്രമല്ല അതേ പോലെ ഒരു ഡ്രോയറ് ടൈലര്‍‍ വക സമ്മാനമായി അച്ഛനും ലഭിക്കും (പിന്നെ ഡ്രോയറ്‌ വക വയറ് നിറയെ നമുക്കും അച്ഛന് ഓസിന് സാധനവും ) .അങ്ങനെ എന്റെ വീടിനടുത്തുണ്ടായിരുന്ന ഒരു ബാനറും കോളേജിലെ യൂത്ത്ഫെസ്റ്റിവലിനോടടുത്ത രാത്രിയില്‍‍ അപ്രത്യക്ഷമായി.

          യൂത്ത്ഫെസ്റ്റിവല്‍‍ ദിവസമായി. പറഞ്ഞപോലെ അനില്‍‍ ഒരു ഡ്രോയറ് മറ്റാരും കാണാതെ എന്നെ ഏല്‍പ്പിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു  “വാ ഇനി ഇത് ഇട്ട് പ്രാക്ടീസ് ചെയ്യാം…”

“ഡ്രോയറ് ഇടുന്നതും പ്രാക്ടീസ് ചെയ്യണോ?” ഞാന്‍ സംശയിച്ചു.

“ അതല്ല…ഡ്രോയറ് ഇട്ട് ഇന്ദ്രന്‍‍സായി പ്രാക്ടീസ് ചെയ്തു നോക്കണം….”

“ഇന്ദ്രന്‍‍സ് അല്ല….അന്ത്രു…” ഞാന്‍‍ തിരുത്തി

“ആ…ഏതായാലും നീ അല്ലേ?” അവന്‍ എനിക്കിട്ടൊന്ന് താങ്ങി.

ഞാന്‍‍ പാന്റ്  ഊരി ലുങ്കി ഉടുത്തു. അനില്‍‍ ഏല്പിച്ച ഡ്രോയറും അണിഞ്ഞു..അല്പ സമയത്തിനകം തന്നെ പ്രാക്ടീസ് ആരംഭിച്ചു. മുണ്ട് മടക്കിക്കുത്തിയപ്പോള്‍‍ ഡ്രോയറിനുള്ളിലൂടെ വായുസഞ്ചാരം അല്പം കൂടുതലാണോ എന്നൊരു സംശയം തോന്നി.

“അനിലേ….ഡ്രോയറ് ഓ.കെ അല്ലേ?” സംശയ നിവാരണത്തിനായി ഞാന്‍‍ ചോദിച്ചു.

“അതിലെന്താ സംശയം….ഞാനിനി പൊക്കി നോക്കണോ?”

“അല്ല… വായുസഞ്ചാരം അല്പം കൂടുതലാണോ എന്നൊരു സംശയം...അതുകൊണ്ട് ചോദിച്ചതാ…“

“ആ…ഒരു കൂളിംഗ് എഫക്ട് ഉണ്ടാകും… രാജസ്ഥാനിലെ ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന ചൂടില്‍‍ നിന്ന് ആശ്വാസം ലഭിക്കാന്‍ അമ്മാവന്‍‍ പ്രത്യേകം ഡിസൈന്‍‍ ചെയ്തതാ….”

ആ‍ പ്രത്യേക ഡിസൈന്‍‍ അറിയാന്‍‍ വേണ്ടി ഞാന്‍‍ ഡ്രോയറ് അഴിച്ചു.-‘യാ കുദാ….പെരുച്ചാഴി കടന്നുപോയ പോലൊരു ദ്വാരം നേരെ പിന്‍‍ഭാഗത്ത് !!‘

“അനിലേ…ഈ ‘കൂളിംഗ് എഫക്ട് ‘ ഡ്രോയറ് എനിക്ക് വേണ്ട….ഞാന്‍‍ തന്നെ ഒന്ന് കൊണ്ട് വന്നിട്ടുണ്ട്….” അനിലിന്റെ അമ്മാവന്റെ ഡ്രോയറ് തിരികെ കൊടുത്ത്,  ബാഗില്‍ കരുതിയ ഡ്രോയറ് എടുത്ത് ഞാന്‍‍ കയറ്റി.

അല്പം കഴിഞ്ഞ് നാടകം ആരംഭിച്ചു. എന്റെ വേഷവും നടത്തവും ഡയലോഗും കാണികളെ ചിരിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.പെട്ടെന്ന് ഒരു കുസൃതിക്കാറ്റ് സാമാന്യം ശക്തിയായി എന്നെ തഴുകി കടന്നുപോയി . കാറ്റില്‍‍ എന്റെ ലുങ്കി ആകാശത്തെക്കുയര്‍‍ന്നത് ഞാന്‍‍ അറിഞ്ഞില്ല.കാണികളുടെ നേരെ തിരിഞ്ഞ് നില്‍‍ക്കുന്നത് എന്റെ പിന്‍‍ഭാഗമായിരുന്നു.അവര്‍‍ ആര്‍‍ത്ത് അട്ടഹസിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എന്റെ അഭിനയത്തിന്റെ മികവ്  ഞാന്‍‍ നന്നായി ‘ആസ്വദിച്ചു’.

നാടകം കഴിഞ്ഞ് സ്റ്റേജില്‍ നിന്നിറങ്ങിയ ഉടനെ ഒരു സഹപാഠി ഓടിവന്ന് കൈ പിടിച്ചു കുലുക്കി പറഞ്ഞു – “എന്നാലും ഇത്ര ഓപണ്‍ ആയി പറയേണ്ടിയിരുന്നില്ല…”

“ എന്ത്..?” അരുതാത്തത് ഒന്നും നാടകത്തില്‍‍ പറയാത്തതിനാല്‍‍ എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല.

“മൂട്ടില്‍ എഴുതിയത് സത്യമല്ലേ?”

“ എന്താ…എന്താ എഴുതിയത്…?”

“മൂലക്കുരു ഇവിടെ !!!”

( ‘മൂലക്കുരു ഇവിടെ ചികിത്സിക്കും‘ എന്ന ബാനറായിരുന്നു ഡ്രോയറ് അടിക്കാനായി ഞാന്‍‍ പൊക്കിയത്.രാത്രി തിരക്കിനിടയില്‍ എഴുത്ത് പുറത്തേക്കായിട്ടാണ് ഡ്രോയറ് തയ്ച്ചത്).

മറ്റ് സെഞ്ച്വറി പോസ്റ്റുകള്‍