ജമാല്‍ ക ദോസ്ത് (ലക്ഷദ്വീപ് യാത്ര - ഭാഗം 4)

കഥ ഇതുവരെ

കപ്പല്‍ കൊച്ചി വിടാനുള്ളതിന്റെ സൂചനകള്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് ലഭിച്ചു തുടങ്ങി.
“ഇലക്ട്രീഷ്യന്മാര്‍ ട്രാന്‍സ്ഫോര്‍മറുമായി ബന്ധപ്പെടുക” ചെറിയ ശബ്ദത്തിലുള്ള അനൌണ്‍സ്മെന്റ് ഞാന്‍ കേട്ടത് അങ്ങനെയാണ്.ഞങ്ങളില്‍ പെട്ട ഏതെങ്കിലും ഇലക്ട്രീഷ്യന്മാര്‍ അങ്ങോട്ട് ഓടിച്ചെന്നോ എന്ന് എനിക്കറിയില്ല (സംഭവിച്ചിരിക്കാനുള്ള സാധ്യത 100ല്‍ 101 !).

“വെല്‍ഫയര്‍ ഓഫീസര്‍ കാബിനില്‍ എത്തേണ്ടതാണ്...വെല്‍ഫയര്‍ ഓഫീസര്‍ കാബിനില്‍ എത്തേണ്ടതാണ്...“ അടുത്ത അനൌണ്‍സ്മെന്റ് മുഴങ്ങി.

“ആബിദ് സാറെ...ജമാല്‍ക്കയെ വിളിക്കുന്നു...പുള്ളി ലീവിലാണെന്ന് പറ...” ഞങ്ങളുടെ ആതിഥേയന്‍ ജമാല്‍, വെല്‍ഫയര്‍ ഓഫീസര്‍ ആണെന്ന് ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് ഓര്‍മ്മിച്ചുകൊണ്ട് ഹരിദാസന്‍ മാഷ് പറഞ്ഞു.

“ങേ!ഇതൊക്കെ യാത്രക്കാര്‍ പറഞ്ഞിട്ടു വേണോ?” ഞാന്‍ വെല്‍ഫയര്‍ ഓഫീസറുടെ കാബിന്‍ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.

കപ്പലിനകത്ത് കണ്ട വഴികാട്ടികള്‍ അനുസരിച്ച് കോണി കയറിയും ഇറങ്ങിയും വളവ് തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും ഞാന്‍ നടന്നെങ്കിലും വെല്‍ഫയര്‍ ഓഫീസറുടെ കാബിനില്‍ മാത്രം എത്തിയില്ല.അപ്പോഴാണ് പോലീസുകാരുടെ കയ്യില്‍ മാത്രം കാണുന്ന സദാചിലക്കുന്ന ആ മങ്കിഡോങ്കി ഉപകരണവുമായി ഒരാള്‍ എന്റെ നേരെ വന്നത്.

‘ങേ! പോലീസ്!’ മുന്നോട്ട് വച്ച കാലിന് സഡന്‍ബ്രേക്കിട്ട് ഞാന്‍ ഓട്ടോമാറ്റിക്കായി റിവേഴ്സ് ഗിയറിലേക്ക് വീണു.

“നില്‍ക്കവിടെ!!!” അയാള്‍ പറയുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നിയതിനാല്‍ എന്റെ വണ്ടി ഓഫായി.എന്‍.എല്‍.ബാലകൃഷ്ണന്റെ മുമ്പില്‍ പെട്ട ഇന്ദ്രന്‍സിനെപ്പോലെ ഞാന്‍ അയാളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.

“എങോട്ടാ ഇതു വഴി?” ആ ബോര്‍ഡ് കണ്ടില്ലേ?” അയാള്‍ ചൂണ്ടിയ ബോര്‍ഡ് ഞാന്‍ വായിച്ചു നോക്കി.

“റെസ്ടിക്ടഡ് ഏരിയ...ട്രെസ്‌പാസ്സേഴ്സ് വില്‍ ബീ ഫൈന്‍ഡ് അപ്‌ടു ആര്‍.എസ് 25000/-“ എന്ന് വച്ചാല്‍ കപ്പലിന്റെ ആറ് കിഡ്‌നികളില്‍ ഒന്ന് നില്‍ക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് കയറിയാണ് ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ മോഹിനിയാട്ടം കളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്ന്.സമ്മാനമായി നല്ല 25000/- രൂപ (ഫൈന്‍ 25000/-) കിട്ടും ന്നും....

‘ഹെന്റുമ്മോ!’ കപ്പലിന്റെ കുലുക്കത്തില്‍ ഞാന്‍ വീഴാന്‍ പോകുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി.

“സാര്‍...സാര്‍...ഞാന്‍ വെല്‍ഫയര്‍ ഓഫീസറുടെ കാബിന്‍...” ഞാന്‍ അവിടെ എത്തിയ കദനകഥ പറയാന്‍ തുടങ്ങി.

“ഓ...അത് ശരി...എന്റെ പേര് മുസ്തഫ...ഞാനാണ് ഈ കപ്പലിലെ വെല്‍ഫയര്‍ ഓഫീസര്‍...”

“അപ്പോള്‍ ജമാല്‍ ?” എനിക്ക് സംശയമായി.

“ഓ...യൂ ആര്‍ ജമാല്‍ ക ദോസ്ത് ആബിദ്..!”

“അതെ...!” അദ്ദേഹം എന്റെ പേര് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ എനിക്ക് സന്തോഷമായി.

“ജമാല്‍ വിളിച്ചിരുന്നു...കരയില്‍ നിന്നുള്ള കുറച്ച് ഗോസ്റ്റുകള്‍ കപ്പലില്‍ കയറിയിട്ടുണ്ട്...ശ്രദ്ധിക്കണം എന്ന്...”

“ഓ...താങ്ക്സ്...” എന്റെ ശ്വാസം പത്ത് മിനുട്ടിന്റെ ഇടവേളക്ക് ശേഷം നേരെ ചൊവ്വെ മൂക്കിലൂടെ തന്നെ വരാന്‍ തുടങ്ങി(ഒരു മിനുട്ട് മുമ്പ് വരെ ശരീരത്തിലെ എല്ലാ ദ്വാരത്തിലൂടേയും പോയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു).

“ചായ കുടിച്ചോ?”

“ങാ...”

“സാരമില്ല...ഒന്നു കൂടി ആവാം...”

ഞങ്ങള്‍ കപ്പലിനകത്തെ കാന്റീനിലേക്ക് നടന്നു.അവിടെ കണ്ട ഉയരം കുറഞ്ഞ ഒരു പയ്യന്റെ കൈ പിടിച്ച് മുസ്തഫ സാര്‍ എന്നെ ചൂണ്ടി പറഞ്ഞു “ ഇത് ആബിദ്...ജമാലിന്റെ സുഹൃത്ത്...:

“ഓ...ജമാല്‍ സാര്‍ ക ദോസ്ത് ആബിദ് സാര്‍..!” ജമാല്‍ സാര്‍ വിളിച്ചിരുന്നു.

“ആഹാ...”

“ഞാന്‍ കാന്റീന്‍ മാനേജര്‍ യാസര്‍..”

‘ഹാവൂ...അപ്പോള്‍ ഭക്ഷണവും കുശാലായി’ എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു.

“സാര്‍....ഞാന്‍ കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് കാബിനിലേക്ക് വരാം...” യാസര്‍ ഇത്രയും പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ‘ജമാല്‍ ക ദോസ്തിലെ’ ജമാലിന്റെ വിലയും നിലയും വീണ്ടും എനിക്ക് ബോധ്യമായി.

ഓസിക്കടിച്ച ചായയും മോന്തി ഞാന്‍ എന്റെ സുഹൃത്തുക്കളുടെ അടുത്തേക്ക് വീണ്ടും എത്തി.
“ജമാല്‍ സാര്‍ ലീവിലാണെന്ന് സാര്‍ പറഞ്ഞോ?” ഹരിദാസന്‍ മാഷ് ചോദിച്ചു.

“ആ അത് പറയേണ്ടി വന്നില്ല...സ്റ്റെപ്പിനി വെല്‍ഫയര്‍ ഓഫീസര്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു...പക്ഷേ ഒരു കാര്യം.കപ്പലില്‍ എവിടെ വച്ച് എന്ത് സംഭവിച്ചാലും ജമാല്‍ ക ദോസ്ത് എന്ന് പറയുക.സഹായിക്കാന്‍ ഉടന്‍ ആളെത്തും...”

“കടലിലേക്ക് വീണാലും ?” അബൂബക്കര്‍ മാഷ് വീണ്ടും രംഗത്തെത്തി.

(തുടരും...)